Συνέντευξη με τους Strawberry Pills
Συνέντευξη στη Δήμητρα Αθανασίου
Στο πλαίσιο του Westside Festival είχαμε τη χαρά, πέρα από το να δούμε εκπληκτικούς Έλληνες καλλιτέχνες, να φιλοξενήσουμε και κάποιους στο studio του sinradio. Οι Strawberry Pills, Valisia Odell και Αντώνης Κωνσταντάρας, από την πρώτη στιγμή μάς μετέδωσαν την ενέργεια και τον ενθουσιασμό τους που θα συμμετείχαν σε ένα τόσο όμορφο event και με πολύ γέλιο και χαλαρό κλίμα, που με πολύ μεγάλη ευκολία δημιουργούν, συμμετείχαν σε μία κουβέντα εφ’ όλης της ύλης.
Παρακάτω η αναλυτική κουβέντα για τους Strawberry Pills το νέο project των -ωστόσο παλιών γνώριμων και συνεργατών- Valisia και Αντώνη, που όπως λένε και οι ίδιοι ήρθε για να μείνει, «είναι for life».
Ακούστε τη "raw" συνέντευξη εδώ:
Πώς γεννήθηκε το project Strawberry Pills;
Valisia: Με τον Αντώνη ήμασταν μαζί στην πρώτη μου μπάντα. Αλλά του Αντώνη ήταν βραχύβια η καριέρα του. Έφυγε γρήγορα γιατί είχε άλλη μπάντα. Και το 2013 έκανε ένα project Strawberry Pills που ήθελε να κάνει 4 κομμάτια που το κάθε κομμάτι θα το ερμήνευε μία διαφορετική γυναίκα ερμηνεύτρια, και μου λέει: «Θες να κάνεις το ένα;» Και απαντάω: «Σαφέστατα Αντώνη μου, να το κάνω». Και πήγε πολύ καλά το κομμάτι και είδαμε ότι ταιριάζουμε πολύ, αλλά αυτό κράτησε ούτε για 6 μήνες, και μετά πάλι σπάσαμε τα τσανάκια μας για διάφορους λόγους. Όπου έρχεται το 2019 που αντικρίζω αυτόν τον ομορφονιό και μου λέει: «Valisodellάκι θες να κάνουμε πάλι το σχήμα;»
Αυτό το κομμάτι ήταν το Sad Eyes; Διότι έχω παρατηρήσει ότι ήταν το μόνο σας κομμάτι από το 2013, έπειτα ένα μεγάλο κενό και μετά σας βλέπω full on. Προσωπικά, είναι και από τα αγαπημένα μου διότι έχει ακουστικό ήχο και διαχωρίζεται κάπως από τα υπόλοιπα κομμάτια που έχετε γράψει.
V: Ναι αυτό είναι, θέλω να δω τι θα πεις στον επόμενο δίσκο.
(Γέλια)
Πολύ ενδιαφέρουσα πάσα, θα σας ρωτήσω περισσότερα γι’ αυτό στη συνέχεια.
Το όνομα Strawberry Pills πώς προέκυψε; Δηλαδή εμένα με το που το άκουσα συνειρμικά μου ήρθανε 2 πράγματα: Το ένα ήταν οι Beatles “Strawberry Fields Forever” και το δεύτερο ήταν, κυρίως ως προς τον ήχο σας, η ταινία “Across the Universe” που έχει σαν logo μία ματωμένη φράουλα. Δεν ξέρω αν σχετίζονται, αλλά πείτε μου πώς το εμπνευστήκατε.
V: Βασικά είναι ωραίο γιατί μπορείς να το προσεγγίσεις με διάφορους τρόπους. Σχετικά με τους Beatles μας το έχουν αναφέρει ξανά, αλλά αναφορικά με την ταινία όχι, και μου αρέσει πάρα πολύ αυτή προσέγγιση.
Α: Εμένα αυτό που μου αρέσει πολύ στο όνομα είναι, αυτό που έχουμε συζητήσει κι εμείς, ότι περιγράφει πάρα πολύ καλά τον ήχο μας, δηλαδή έχει στοιχεία που είναι πιο «γλυκά, pop» όπως η φράουλα, αλλά έχει και στοιχεία που είναι πιο δυναμικά, πιο “In-Yer-Face”.
V: Πιο απειλητικά, πιο υποχθόνια και αυτό αντικατοπτρίζεται στο Strawberry και στο Pills.
Η αλήθεια είναι ότι όταν σας πρωτοάκουσα η λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «raw-μαντικοί», όπως λέμε ωμός. Ο ήχος σας μου βγάζει έναν συναισθηματισμό, αλλά με έναν πιο cruel τρόπο. Γενικά θα έλεγα ότι παλαντζάρετε μεταξύ dark wave, electronica και έχετε και κάποια post-punk στοιχεία. Εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήχο σας και από ποιους καλλιτέχνες έχετε εμπνευστεί;
V: Με τον Αντώνη έχουμε διαφορετικές αναφορές οι οποίες όμως με κάποιον τρόπο συνδυάζονται. Όπως έχουμε πει άλλωστε Strawberry και Pills. Η βάση είναι προφανώς dark wave, minimal wave, dark electro. Το βασικό στοιχείο είναι πάντοτε το ηλεκτρονικό. Post punk στοιχεία είχαμε κυρίως στις αρχές, κάτι το οποίο πλέον έχει φύγει εντελώς. Τώρα μπάντες που γουστάρουμε. Εγώ προσωπικά έχω κάποιες γερμανικές π.χ. τους Einsturzende Neubauten. Επίσης, Throbbing Gristle που είναι μία μπάντα που παρέχει πολύ ωραία ηλεκτρονικά στοιχεία. Και μετά πιο ‘80s New Wave όπως Japan, Ultravox και είμαστε τεράστιοι fun των Yello και των Roxy Music.
Α: Εν τω μεταξύ συμβαίνει και το εξής: Πολλές φορές έρχεται η Valisia και μου λέει τσέκαρε αυτό και ενώ μπορεί μέχρι τότε να μην ήμουν fun μίας μπάντας, μου έχει δείξει πολλές μπάντες που με έχουν πορώσει στην πορεία.
Και σε διαφορετικά είδη μουσικής;
Α: NSYNC, Backstreet Boys. Όχι εντάξει, πλάκα κάνω αλλά ας πούμε όταν μου είχες δείξει τους Deux είχα πάθει πλάκα και πλέον είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Αυτό συμβαίνει κυρίως από την πλευρά της Valisia, γιατί εγώ όταν της δείχνω κάτι συνήθως δεν της αρέσει.
(Γέλια)
V: Όχι εντάξει, εγώ δεν έχω πολλή επαφή με νέες μπάντες, αλλά μου είχε δείξει π.χ. τους Fontains D.C. που μου άρεσαν πάρα πολύ.
Α: Αλλά τα βρίσκουμε σε πολλά, κυρίως στα παλιά. Επίσης, πρόσφατα μου είχες δείξει τους Sextile και είναι γαμάτοι!
Ο ήχος σας είναι αρκετά διάσημος στο εξωτερικό και είμαι σίγουρη ότι θα έχετε πολύ μεγάλη επιτυχία εκεί. Στην Ελλάδα ωστόσο, τί ανταπόκριση έχετε από το ελληνικό κοινό ευρύτερα; Γενικά θεωρείτε ότι αυτό το είδος τώρα σιγά σιγά συστήνεται και πρέπει να δοθεί χώρος να αναπτυχθεί ή θεωρείτε ότι είναι «στα πάνω του»;
Α: Αυτός ο ήχος υπάρχει στην Ελλάδα από τα ‘80s ουσιαστικά με διάφορες εκφάνσεις, και θεωρώ ότι αναπτύχθηκε σχεδόν συγχρόνως με το εξωτερικό, οπότε έχει μία παράδοση πάνω από 30 χρόνια. Συνεπώς, τον κάνει ένα από τα στυλ που αγαπά ο Έλληνας underground φίλος της μουσικής. Σίγουρα δεν έχει τεράστιο κοινό, αλλά νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει περισσότερος κόσμος να τον αγαπάει αυτόν τον ήχο. Για παράδειγμα, όταν βγάλαμε το Verbal Suicide εγώ δεν περίμενα ότι θα παίζαμε σε τόσο μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς ή ότι θα πάρει τέτοια έκταση το τραγούδι, οπότε αυτό δείχνει ότι σιγά σιγά αρχίζει και μεγαλώνει αυτό το είδος.
V: Κοίτα έχει ένα σκληρό πυρήνα ακροατών αυτό το είδος μουσικής, για τους λόγους που είπε ο Αντώνης, βέβαια εμείς οι Strawberry Pills δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρινόμαστε 100% σε αυτό. Γιατί εμείς έχουμε πιο ηλεκτρονικά στοιχεία και επειδή είναι πιο παραδοσιακοί οι Έλληνες ακροατές της Dark Wave και της Post Punk μπορεί να «ξενίζονται» από αυτό που κάνουμε. Από την άλλη, θεωρώ ότι επειδή έχουμε και το πιο dance, ηλεκτρονικό, δίνουμε τη δυνατότητα να ακουστεί και περισσότερο.
Η αλήθεια είναι ότι το Verbal Suicide είναι το κομμάτι μέσα από το οποίο σας γνώρισα, και παραδόξως το άκουσα στον σταθμό. Έπειτα σας έψαξα, είδα ότι είστε και Έλληνες και ενθουσιάστηκα!
Α: Τέλεια, thanks ρε συ! Η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι γιατί αυτό το κομμάτι μάς βοήθησε να μας ακούσει περισσότερος κόσμος και παρατήρησα ότι και στα live που κάναμε αφού το βγάλαμε ότι υπήρχε ένα «mix κόσμου» στο κοινό, το οποίο είναι τέλειο· εγώ το αγαπώ πολύ αυτό το κομμάτι.
Θεωρείτε ότι ο ήχος ή ο στίχος μεταδίδει εντονότερα το συναίσθημα;
V: Παρά το γεγονός ότι γράφω τους περισσότερους από του στίχους, θεωρώ ότι η μουσική είναι αυτή που σου περνάει το συναίσθημα. Με συγχωρείς θα γίνω υβριστική όμως για παράδειγμα το Verbal Suicide μπορεί να μιλάει για #$!@ αλλά η μουσική σε συνεπαίρνει τόσο πολύ, με τα πάνω και τα κάτω, και το συναίσθημα που ταυτόχρονα είναι «εμπρηστικό» συναίσθημα και θεωρώ πως ό,τι και να έλεγε μέσα θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Α: Συμφωνώ με τη Valisia. Το καταλαβαίνω κι από εμένα, δηλαδή μπορεί να ακούσω ένα κομμάτι που να μην γνωρίζω τη γλώσσα και να μου δημιουργήσει συναισθήματα που δεν σχετίζονται καθόλου με τους στίχους.
V: Πολλές φορές σε κομμάτια που γράφουμε πρώτα τη μουσική, η μουσική είναι αυτή η οποία για κάποιο λόγο μού γεννά και τους στίχους τους οποίους θα πρέπει να γράψω για το συγκεκριμένο κομμάτι.
Άρα για εσάς δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ ήχου και στίχου. Η μουσική επικρατεί ξεκάθαρα στη μετάδοση συναισθημάτων.
Α: Σίγουρα, απλά συμβαίνει και πολλές φορές να πιαστεί κάποιος από έναν στίχο συγκεκριμένο που να του δημιουργήσει κάποια συναισθήματα και να δημιουργηθεί μια κάθαρση.
Πάντως επειδή γράφετε οι ίδιοι τη μουσική και τους στίχους τι είναι αυτό που σας εμπνέει; Και πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν κομμάτια που να προέρχονται από προσωπικές σας εμπειρίες; Αν ναι, το καθιστά αυτό πιο ξεχωριστά;
V: Εμένα προσωπικά, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, δεν με επηρεάζουν καθόλου τα τρέχοντα τεκταινόμενα, δυστυχώς δεν με επηρεάζει τι συμβαίνει στην κοινωνία, τι συμβαίνει στον δίπλα μου. Στην προσωπική μου ζωή με ενδιαφέρει, αλλά στους στίχους μου δεν είναι κάτι το οποίο το βγάζω. Με αφορούν περισσότερο πιο διαχρονικά πράγματα, δηλαδή εγώ κυρίως επηρεάζομαι από ένα βιβλίο ή από έναν πίνακα ή από έναν φωτογράφο, δηλαδή τι συναισθήματα μού γεννά αυτό το οποίο βλέπω και το μεταφράζω. Και έχει τύχει μια - δυο φορές να είναι προσωπικές ιστορίες, όχι δακρύβρεχτες, αλλά κάτι το οποίο έπρεπε να αποτυπωθεί για εμένα.
Α: Συμφωνώ με τη Valisia. Κι εγώ όταν γράφω κάτι συνήθως επηρεάζομαι, κυρίως, από το πολύ κοντινό μου περιβάλλον.
V: Πολλές φορές, λένε, ότι ειδικά στην underground μουσική θα πρέπει να είσαι πάρα πολύ επηρεασμένος από το τι συμβαίνει στην κοινωνία. Αλλά θεωρώ ότι εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το κάνω και ότι υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που μπορούν να το κάνουν πολύ καλύτερα.
Δεν μου είπατε ωστόσο, ξεχωρίζετε κάποιο από τα τραγούδια σας ή είναι όλα παιδιά σας και δεν κάνετε διακρίσεις;
Α: Είναι ένα-δύο κομμάτια που τα μισούμε.
(Γέλια)
V: Ένα
Α: Όντως ένα. Δεν είναι ότι το μισούμε ακριβώς, απλά…
V: Απλά δεν είναι τόσο up beat όπως τα υπόλοιπα.
Α: Εντάξει εγώ έχω προσωπικό δέσιμο με το “Verbal Suicide” γιατί θεωρώ ότι μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην πορεία μας όπως και με το «Όλα Καίνε» έχω ένα πολύ ωραίο δέσιμο γιατί μας έχει δώσει και πολύ ωραίες στιγμές στα live μας. Έτσι δένομαι με τα κομμάτια, δηλαδή τί έχω ζήσει μαζί τους.
Ωραία, έχω κάποιες ερωτήσεις πάνω σε αυτά που είπατε. Αρχικά, το «Όλα Καίνε» που αποτελεί και το τελευταίο σας single, είναι το πρώτο σας κομμάτι με ελληνικό στίχο και χαρακτηριστικά μέσα αναφέρει:
«Ανάμεσα σε λέξεις, η βία κυβερνά
Αν υπάρχει σωτηρία, περιμένει σιωπηλά
…
Κανένας δε φοβάται πια τη φωτιά
Όλα καίνε ίσα στη φωτιά»
Εγώ προσωπικά -σε αντίθεση με όσα αναφέρατε προηγουμένως- διακρίνω έναν έμμεσο πολιτικό σχολιασμό. Απλά το μεταφράζω εγώ έτσι; Είναι στα πλαίσια του ότι ο καθένας μπορεί να μεταφράσει τη μουσική και την τέχνη εν γένει υπό το δικό του πρίσμα;
V: Στο συγκεκριμένο, στον αντίποδα όσων είπα πριν, υπάρχει το πολιτικό στοιχείο με τον δικό μας -ίσως αφελή- τρόπο, αλλά είναι και ορμώμενο από όλη αυτή τη βία που ζήσαμε και με την καραντίνα και ήθελες-δεν ήθελες κάτι τέτοιο έβγαινε αυθόρμητα.
Α: Ναι παίζει ρόλο το πότε γράφτηκε.
V: Και ακριβώς επειδή ήταν κάτι πρωτότυπο για εμάς θέλαμε να είναι και στα ελληνικά. Θέλαμε να πειραματιστούμε “all the way” με αυτό το κομμάτι.
Ok, πάνω σε αυτό που είπατε. Η περίοδος της καραντίνας ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδος τόσο στο τι βίωνε η κοινωνία συνολικά, όσο και ο καθένας μας σε ατομικό επίπεδο. Εσείς επιλέξατε να βγάλετε το πρώτο album σας 30 Οκτώβρη 2020, δηλαδή μετά το πρώτο lockdown. Είχατε έτοιμο υλικό το οποίο δημοσιεύσατε αυτούσιο ή αυτό το υλικό μεταβλήθηκε ανάλογα με το πώς επηρεαστήκατε ψυχολογικά εξαιτίας του lockdown; Δηλαδή μία καραντίνα θα μπορούσε να σας βγάλει πιο σκληρά/καταθλιπτικά συναισθήματα και να θέλατε αυτό να αποτυπωθεί.
Α: Ο δίσκος ήταν έτοιμος πολύ καιρό πριν, νομίζω ήταν να βγει Μάιο, ωστόσο πήγε πίσω διότι λέγαμε «να δούμε πως θα πάει». Δεν γινότανε να πάει άλλο πίσω καθώς κι εμείς ως νέα μπάντα που ετοιμαζόμασταν για το ντεμπούτο μας, είχαμε δώσει τα singles μας ο καιρός περνούσε και είχαμε αρχίσει ήδη να γράφουμε νέο υλικό. Οπότε το release έγινε 30 Οκτώβρη, αλλά δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη σκέψη πίσω από την ημερομηνία. Παράλληλα μέσα στο lockdown είχαμε ήδη γράψει το «Όλα Καίνε», διασκευάσαμε το “Go With The Flow”.
Των Queens Of The Stone Age; Εκπληκτική διασκευή
Α: Ευχαριστούμε! Το γράψαμε όλο στο σπίτι, μέσα στο σκληρό lockdown, και βγήκε ακριβώς όπως το φανταζόμουν. Ήταν τέλειο διότι έγινε με εντελώς DIY τρόπο η ηχογράφηση.
V: Έπρεπε να ήσουν από μία πλευρά, ήταν ένα κομψοτέχνημα. Δηλαδή, ο Αντώνης ήταν κάτω από μία κουβέρτα.
Α: Δεν κρυβόμουν, είχα βάλει στον ενισχυτή μια κουβέρτα για να δημιουργήσω ηχομόνωση.
(Γέλια)
V: Εγώ στο μικρόφωνο μπροστά είχα βάλει έναν καλσόν μαζί με ένα μεταλλικό κρίκο για να μπορεί να κάνει gale η φωνή. Ένας πανικός, πανζουρλισμός.
Παιδιά, όμως δεν μου είπατε πότε να περιμένουμε το νέο album;
Α: Το μόνο σίγουρο, και ελπίζω να ακούν και τα παιδιά από την Inner Ear Records, γιατί δεν τους το έχουμε πει ακόμα, είναι ότι θέλουμε να βγάλουμε τον Μάιο ένα single και ήδη δουλεύουμε τον δεύτερο δίσκο. Θέλω να πιστεύω ότι πριν το καλοκαίρι οι ηχογραφήσεις, η μίξη και το mastering θα έχουν τελειώσει. Υλικό υπάρχει και προχωράμε. Απλώς παίζουν κι άλλες υποχρεώσεις -πχ live- που έχουμε ως συγκρότημα, οπότε το πάμε σταδιακά.
Πέρα από τις μουσικές υποχρεώσεις έχετε και άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις ή βιοπορίζεστε εξ’ ολοκλήρου από αυτό; Και πιο συγκεκριμένα, πόσο εύκολο είναι να βιοποριστεί ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα και πόσο μάλλον σε μία κρισιακή περίοδο που αφενός ως τώρα δεν υπήρχαν live, αφετέρου έχουμε και μία κυβέρνηση που δεν βοηθούσε τους καλλιτέχνες.
Α: Εγώ είμαι δημοσιογράφος και παράλληλα με τον φίλο μου τον Παύλο που κάνει τη φωτογραφική κάλυψη, έχουμε ένα κανάλι στο YouTube. Αλλά τα αγαπάω εξίσου όλα αυτά που κάνω οπότε τα βλέπω σαν ένα πράγμα. Στην Ελλάδα ως underground μουσικός είναι αρκετά δύσκολο να βιοποριστείς, αλλά νομίζω ότι με τις σωστές κινήσεις μπορεί να γίνει. Θεωρώ ότι κι εμείς έτσι όπως τρέχουμε το συγκρότημα ότι είμαστε σε έναν καλό δρόμο, όχι απαραίτητα να το κάνουμε για βιοπορισμό, αλλά αυτό το project είναι ήδη πολύ βιώσιμο. Και νομίζω ότι πολλά άτομα στην ελληνική σκηνή έχουν αρχίσει να το κάνουν αυτό, να τρέχουν λίγο πιο σοβαρά τα project τους και είναι πολύ σημαντικό αυτό.
[…]
V: Εντάξει δεν νομίζω ότι μπορείς να ζήσεις τρέχοντάς το αποκλειστικά στην Ελλάδα. Δηλαδή μπορείς να είσαι μία ελληνική μπάντα που βιοπορίζεσαι από αυτό, παίζοντας όμως μπάλα και στο εξωτερικό.
Εσύ Valisia ασχολείσαι με κάτι άλλο πέρα από τους Strawberry Pills;
V: Εγώ είμαι σχεδιάστρια μόδας και έχω ένα δικό μου fashion brand, το 2WO+1NE=2 και επιπλέον από τα 19 μου παίζω σαν DJ κι έχω κι αυτό το στοιχείο της μουσικής. Αλλά κι εγώ έχω την τύχη όλα τα πράγματα που κάνω να τα γουστάρω και όλα συνδέονται το ένα με το άλλο, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αν έπρεπε όμως να βάλω κάποιο πρώτο, είναι η μουσική.
Α: Μουσική πάνω από όλα!
Παιδιά δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω και τα videoclip σας. Είναι κάπως πιο creative και διαθέτουν κάποια ποικιλία. Από τη μία βλέπω μουντά ασπρόμαυρα πλάνα και από την άλλη χρώματα και φουτουριστικά στοιχεία. Ποιο είναι το team που σας βοηθάει σε αυτή την εξαίρετη δουλειά;
Α: Οι Strawberry Pills είναι ένα team που αποτελείται από εμάς τους δύο, τον Άρη Αθάνατο που είναι ο videographer μας και κάνει πράγματα που αφορούν το οπτικό κομμάτι γιατί εμείς το βλέπουμε σαν ένα οπτικοακουστικό project και γενικά θέλουμε να επενδύσουμε πολύ σε αυτό το κομμάτι και στα shows στο μέλλον. Το οπτικό κομμάτι και τα clip είναι θέμα της Valisia και του Άρη.
Παρένθεση, δηλαδή πέρα από τα videoclips θέλετε να επενδύσετε στο οπτικοακουστικό στα live σας;
V: Ναι, πολύ θα θέλαμε να κάνουμε κάτι grande στα live μας, αλλά πρέπει να βρούμε τρόπο να τα μεταφέρουμε. Είναι πολύ δύσκολο όταν είσαι on the road συνεχώς.
Α: Ναι είναι αρκετά δύσκολο όταν είσαι μία «μικρή» μπάντα που δεν έχει αρκετά λεφτά, όπως εμείς. Ειδικά αν είσαι μία πάντα που δεν έχει άπειρα λεφτά για να μεταφέρει πράγματα, αλλά Θεωρώ ότι όταν ένας άνθρωπος έρθει και πληρώσει κάποια χρήματα για να μας δει live οφείλουμε να του δώσουμε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, όταν καταφέρουμε να το χτίσουμε και να το φτιάξουμε όπως θέλουμε εμείς, προσπαθώντας σιγά-σιγά με μικρά βήματα, γιατί το live είναι πολύ διαφορετικό experience. Για να καταλήξω, το team είναι η Valisia, ο Άρης Αθάνατος, εγώ και ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος ο οποίος είναι ουσιαστικά ο τρίτος Strawberry, γράφουμε μαζί μεγάλο μέρος της μουσικής και των στίχων.
V: Πάλι είμαι η τύπισσα που «ευλογάω τα γένια μας», αλλά το γουστάρω πολύ αυτό που κάνουμε και πραγματικά πιστεύω ότι από το ’19 έως σήμερα, και όντας μέσα σε καραντίνα, έχουμε καταφέρει από τις φωτογραφίες μας, από τα videoclip μας, παρά το γεγονός ότι έχουν ετερόκλητα στοιχεία, να έχουμε τη δική μας ταυτότητα. Ακόμα και οι αφίσες που κάνουμε θα μου πουν ότι υπάρχει «συνέπεια» σε αυτό το οποίο κάνετε με κάποιο τρόπο.
Παιδιά αν μπορούσατε να συναντήσετε κάποιον καλλιτέχνη ή και μπάντα, είτε εν ζωή είτε όχι, ποιος θα ήταν και γιατί;
V: Japan γουστάρω πολύ, αλλά θεωρώ ότι θα ήταν πιο ξενέρωτοι, θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσω τους Yello γιατί νομίζω ότι είναι η πιο cool, τρολ, γαμάτη μπάντα ever. Οι Yello είναι μια ‘80s μπάντα από την Ελβετία και ο ένας ο τραγουδιστής είναι industrialist, έχει τρελά χρήματα, αλλά έχει τρελή φωνή και είναι τόσο καλό αυτό το πράγμα ηχητικά και οπτικά και θα ήθελα πάρα πολύ να τους γνωρίσω μόνο και μόνο γιατί είναι γαμάτοι και cool at the same time.
Α: Ροκάρει και το μουστάκι πολύ δυνατά ο τραγουδιστής!
Δ: Εντάξει, το δικό σου είναι εφικτό γιατί ζούνε. Ο Αντώνης δεν ξέρω τι θα επιλέξει
Α: Αχ εγώ δεν ξέρω τι να σου απαντήσω
V: Έλα εσύ δεν θα ήθελες τον Elliott Smith;
Α: Α ναι σωστά! Μπράβο ρε Valisia! Είναι από τους αγαπημένους μου artists ever, περνάω εποχές που ακούω μόνο Elliott Smith. Θα με πιάσει κάποια στιγμή ευάλωτο και δεν θα με αφήσει για 2-3 βδομάδες. Και παίζει και φοβερή κιθάρα!
Μιας κι αναφέρατε τον Elliott Smith, κάτι δηλαδή εντελώς διαφορετικό από αυτό που παίζετε, τι άλλα είδη μουσικής ακούτε;
Α: Κλίσε αυτό που θα πω αλλά άμα κάτι είναι καλό θα το ακούσω ό,τι είδος και να είναι.
V: Εγώ είμαι πιο περιορισμένη. Ό,τι ακούω είναι ‘70s-‘80s και γενικώς μου αρέσει πολύ το ηλεκτρονικό στοιχείο. Άντε να ακούσω early techno, new beat δεν ξεφεύγω πολύ.
Και κάπου εδώ η συνέντευξη έφτασε σιγά σιγά στο τέλος της καθώς σε λίγη ώρα θα μοιραζόμασταν τη χαρά, αυτοί επί σκηνής κι εμείς από κάτω, να παίρνει ξανά σάρκα και οστά η μεγαλύτερη γιορτή της μουσικής στην Πάτρα, το Westside Festival. Και εφόσον το βιντεοσκοπημένο DIY ηχογράφηση στην οποία προαναφερθήκαμε δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μας καθώς ο Αντώνης δεν είχε κουρευτεί, τουλάχιστον τα παιδιά μάς εκμυστηρεύτηκαν ότι πολύ σύντομα έχουμε να περιμένουμε πολλά από τους Strawberry Pills και… όχι μόνο μουσικά!
Μέχρι τότε, ραντεβού στα lives!
Photos by MakeNoNoize
Επιμέλεια Δήμητρα Αλεξανδράκου
