Οι Καλύτεροι Διεθνείς Δίσκοι του 2020
Οι παραγωγοί του sinradio.gr ξεχώρισαν από έναν διεθνή δίσκο για το 2020 ο καθένας και τον μοιράζονται μαζί σου!
Διάβασε ακόμα: Οι Καλύτεροι Εγχώριοι Δίσκοι του 2020
Άννα Κακαριάρη
Michelle Gurevich - Ecstasy in the Shadow of Ecstasy
Στα μέσα Μαΐου και μετά από δύο χρόνια απουσίας, η Michelle Gurevich επέστρεψε με το Ecstasy in the Shadow of Ecstasy. Με την ωριμότητα πέντε άλμπουμ, η πρώην Chinawoman, αποτυπώνει με ειλικρίνεια τη φετινή πραγματικότητα, χωρίς να τη ντύνει με φανταχτερά περιτυλίγματα. Αδιαμφισβήτητα καθησυχαστικό και βαθιά αισιόδοξο, το άλμπουμ καταφέρνει να έχει χαρακτήρα ταυτόχρονα επίκαιρο και διαχρονικό, αποτελώντας μια πραγματική γιορτή, η οποία «αντιστάθμισε το σκοτάδι αυτής της χρονιάς», όπως δήλωσε.
O lo-fi ήχος και οι λιτές παραγωγές, αναδεικνύουν την κινηματογραφική εκφραστικότητα της χροιάς της, η οποία μας φέρνει πιο κοντά με την ποίηση των στίχων της. Άλλοτε καυστική κι άλλοτε ανοιχτά ευάλωτη, η Michelle Gurevich, αποτέλεσε μια σχεδόν γονεϊκή φιγούρα που μας πήρε από το χέρι στα δύσκολα αυτής της χρονιάς και μας έμαθε ότι ακόμα και οι πιο εύθραυστες πτυχές μας, δεν χρειάζονται καμουφλάζ.
Αγαπημένα κομμάτια: Art of Life, Love from a Distance.
Jessie Ware - What’s Your Pleasure?
Αν θες να χορέψεις, να αισθανθείς ξανά πώς είναι να βγαίνεις σε ένα μπαρ και να απολαμβάνεις καλή μουσική με το ποτό σου, τότε θα ακούσεις το What’s Your Pleasure?. Η Jessie Ware κυκλοφόρησε το τέταρτο στούντιο άλμπουμ της το καλοκαίρι, την πιο κατάλληλη στιγμή ώστε να μας μεταδώσει τον αέρα ανανέωσης που αποπνέει. Εμπνευσμένο από τη disco μουσική, έχει ξεκάθαρο pop ύφος και μια ερωτική διάθεση που σε παρασύρει και σε κάνει να θες να το ακούς ξανά και ξανά.
Δημήτρης Μάστορης
Róisín Murphy - Róisín Machine
Ένας σωρός από ημι-ανώνυμους “producers” ηλεκτρονικής μουσικής προσπαθούσε επί ματαίω τις τελευταίες δεκαετίες να προσδιορίσει το τι μπορεί να σημαίνει “nu disco”, ενώ το μόνο που χρειαζόταν ήταν να έρθει η Θεά, η Αυτού Μεγαλειότης (πάντα ψύχραιμος ο γράφων) από την Ιρλανδία να μας δείξει πώς γίνεται με ίσως τον καλύτερο δίσκο που έχει παραδώσει μέχρι ώρας - κάτι παραπάνω από 50 λεπτά γκρουβάτης, τόσο-όσο πειραματικής disco/house. Σύμφωνοι, Lady Gaga και Kylie Minogue έκαναν αντίστοιχες υπερφιλότιμες προσπάθειες φέτος. Ωστόσο, το “Murphy’s Law” αποτελεί δυνητικά τον επόμενο επίσημο ύμνο του ιδιώματος. Τόσο απλά.
Α ναι, ακούστε και τα extended versions.
Αλεξάνδρα Τσιτσέλη
HAIM - Women in Music PT.III
Είναι το πιο εσωστρεφές και ειλικρινές άλμπουμ των τριών αδερφών. Έχει από όλα τα είδη, αλλά ακούγεται και πάλι ως άλμπουμ και όχι ως μεμονωμένα singles , όπως το RnB 3 am μέχρι το ροκ Up From A dream. Μου θύμισε πολύ τον πρώτο τους δίσκο και πραγματικά μου κράτησε συντροφιά σε όλο το 2020.
SAULT - UNTITLED (RISE)
Τέσσερεις κυκλοφορίες μέσα σε 2 χρόνια από τους Sault, με τις φετινές δύο να συναγωνίζονται ποια θα πάρει την κορυφαία θέση. Κερδίζει στα σημεία η πιο πρόσφατη γιατί είναι εκείνη που με ξεσήκωσε περισσότερο και άκουσα και αγάπησα πρώτη. Αγνή neo soul/funk που άλλοτε κλείνει προς τη μαύρη afro και άλλοτε προς την trip hop, χωρίς να λείπουν οι ποπ μελωδίες, οι ορχηστρικές και soft στιγμές, αλλά και οι ξεσηκωτικές οι οποίες και απογειώνουν το δίσκο. Tα I Just Want to Dance, Street Fighter και Free έκαναν την καραντίνα πολλών λιγότερο καθιστική. Και σκεφτείτε ότι αυτά σας τα λέει ένας αμετανόητος οπαδός της ηλεκτρικής κιθάρας!
Θανασης Στασινος
Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters
Ο έκτος προσωπικός δίσκος της Fiona Apple κυκλοφόρησε μέσα στο πρώτο lockdown και ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να έχουμε. Είναι ένας δίσκος που σου προσφέρει ταυτόχρονα ηρεμία και ένταση. Τον ακούς είτε επειδή θέλεις να χαλαρώσεις, είτε επειδή θέλεις να φωνάξεις. Δικαίως κατέχει στο Metacritic το υψηλότερο σκορ βαθμολογίας album όλων των εποχών.
Αγαπημένα κομμάτια: Shameika, Heavy Balloon και Under the Table.
Mollono.bass - Woods, Tales & Friends (3000 Grad 2020)
Μελωδικός, ρυθμικός, με διάθεση ρομαντική, αισθαντική αλλά και με κατά τόπους σκοτεινές εξάρσεις ο Mollono.bass για ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους πιο άξιους εκπροσώπους της ηλεκτρονικής σκηνής του Βερολίνου.
Caribou - Suddenly
Ο πιο προσωπικός δίσκος του Dan Snaith γίνεται ο καθρέφτης που μέσα από το συναισθηματικό φάσμα των 12 κομματιών του αντανακλά τις εκάστοτε ψυχολογικές εναλλαγές του ακροατή του. Η μελαγχολία μετατρέπεται σε έντονη χαρά και τανάπαλιν σε μια περίοδο που η μελωδικότητα του Suddenly έρχεται να λειτουργήσει καταπραϋντικά. Η αγάπη, η οικειότητα, η ανάγκη αυτών και η απώλεια συνθέτουν τους συναισθηματικούς άξονες που κινείται ο Caribou και σε παρασύρει να τους διανύσεις μαζί του.
Αγαπημένα κομμάτια: New Jade, Never Come Back, Like I Loved You
Μαρία Παναγιωτάκη
Nadine Shah - Kitchen Sink
Κάτω από την άψογη ενορχήστρωση των "Trad" και "Ladies for babies" αναδύονται στίχοι με τόλμη κι ευθύτητα, τα οποία και χαρακτηρίζουν τον δίσκο συνολικά. Ο σκοτεινός λυρισμός μαζί με τη φωνή που θυμίζει μίξη Nick Cave με PJ Harvey γέννησαν τον 4ο δίσκο της μουσικού από το Whitburn με την οποία έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει απογοήτευση.
Κωνσταντίνος Τσάμης
Fontaines D.C. - A Hero’s Death
Ένα άλμπουμ που ξεκινάει πιο ήρεμα σε σχέση με το Dorgel, αλλά σε κρατάει με ενδιαφέρον. Η μπάντα εξελίσσεται σε ένα βαθμό από το Dorgel και βγάζουν μια κάπως πιο ήρεμη, αλλά και σκοτεινή πλευρά τους τόσο στον ήχο όσο και στιχουργικά.
Αθανασία Ροδίτη
Nubya Garcia - Source
Η Garcia άρχισε να μαθαίνει (το) σαξόφωνο στην ηλικία των 10 με τον Vicky Wright. Το 2017 η Garcia κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της EP Nubya's 5ive μέσω της ετικέτας Jazz re: freshed.
Εκείνη τη χρονιά η μπάντα της ήταν μια εναρκτήρια πράξη στο παγκόσμιο φεστιβάλ της Gilles Peterson στο Sète και αυτό ήταν αρκετό για να γίνει πρωτοσέλιδο στις πωλήσεις στο Jazz Club του Ronnie Scott!
Το τελευταίο άλμπουμ της, Source, καταφέρνει να έχει την 10η θέση στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς καθώς αποτελεί μια από τις αξιοπρόσεκτες φετινές jazz κυκλοφορίες.
Ποντάρει σε δοκιμασμένες συνταγές, αλλά τις εκτελεί σωστά.
Ανδρέας Παπαλεξόπουλος
Nas - King's Disease
13ο άλμπουμ του Nas και μας θυμίζει τα παλιά, πηγαίνοντάς μας πίσω στο 1994 και στο illmatic. Παλιός, καλός Nasty Nas αλλά με φρέσκο ήχο. Guest feat της κλάσης του Charlie Wilson, Hit-Boy, Fivio Foreign και πολλά άλλα γνωστά ονόματα.
Μόνο χαρούμενοι είμαστε λοιπόν, μιας και ο Nas στα 47 του χρόνια συνεχίζει να μας προσφέρει “βρώμικες” μουσικές, αλλά και το μόνιμο “κόλλημα” στο κεφάλι μας σιγοτραγουδώντας το beat του N.Y. State of Mind , σε νέα μουσικά μοτίβα! Όπως προείπα, φρέσκος ήχος με “αλητεία” που κρατάει από το 1994!
Πάσχος Κωνσταντίνος
Fat Worms – Antarctica
Θα μπορούσε την θέση αυτή να έχει η Eemma Ruth Rundle και οι Thou, αλλά το Antarctica ήταν το ξένο αλμπουμ που άκουσα περισσότερες φορές αυτή τη χρονιά.
Δεν είναι καινοτόμο αλλά μπορεί να σε κάνει να το αγαπήσεις και να το ακούς με κάθε ευκαιρία.
Διάβασε ακόμα: 20 για το '20: Οι λίστες με τα καλύτερα album της χρονιάς όπως τα επέλεξαν συντάκτες του presspop.gr και ραδιοφωνικοί παραγωγοί του sinradio.gr!