Συνέντευξη στη Γιώτα Καλλιγοσφύρη

Στο πλαίσιο του Westide Festival που πραγματοποιήθηκε, μετά από 4 σχεδόν χρόνια, στην Πάτρα 1-3 Απρίλη, ο Pan Pan επισκέφθηκε τον σταθμό μας.

O Pan Pan, που συνθέτει μουσική και γράφει στίχους με την ίδια ευκολία που εικονογραφεί, μοιράστηκε σκέψεις του και fun facts και νιώσαμε για λίγο ήρωες στις Φαντασμαγορίες του.

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:

Pan Pan ή αλλιώς Παναγιώτης Πανταζής. Ποιος είναι ο Pan Pan;

Εγώ. (γέλια)

Είμαι μουσικός, ως μουσικός μιλάω σήμερα, γενικά κάνω κόμικς και εικονογραφήσεις.

Σε γνώρισα ως μουσικό κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας και παρατήρησα πως μπορούσα να συνδέσω τα άλμπουμ σου με τις εικονογραφήσεις σου.

Ήταν ένα σκαλί για μένα. Είναι κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά το να μου πουν ότι βλέπουν μία σύνδεση ανάμεσα στα σχέδια και στις μουσικές. Κάποιες φορές το κάνω και επίτηδες κάποιες φορές βγαίνει απλά αυτόματα γιατί την ίδια περίοδο που δουλεύω κάτι σχεδιαστικά μπορεί να δουλεύω κάτι μουσικά και άθελά μου να δημιουργείται μία σύνδεση, σαν το ένα να συμπληρώνει το άλλο κατά κάποιο τρόπο.

Είναι “multi-talent” να καταφέρνεις να εικονογραφείς και να δημιουργείς μουσική (στίχους, μίξη)!

Τα κάνω όλα αυτά, όμως είναι και λίγο από ανάγκη. Ας πούμε το τελευταίο άλμπουμ που έχουμε ετοιμάσει με Echo Tides, τη μπάντα μου, δεν έκανα εγώ την επιμέλειά του. Αποφασίσαμε ότι θα επενδύσουμε και θα πληρώσουμε, να γίνει σωστά, επαγγελματικά.

Συνήθως τα δικά μου project τα κάνω όλα εγώ από την αρχή, στίχους, ηχογράφηση, μίξη, τα πάντα. Ξέρω ότι έχει κάποια επίπτωση, κατά κάποιο τρόπο, στην ηχητική ποιότητα, απ’ την άλλη μεριά το αγαπάω κιόλας αυτό το πράγμα -το λίγο πιο ιδιαίτερο- που δεν είναι τόσο ραφιναρισμένο. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα θα το έκανα, δεν είναι ότι είμαι low-fi για χάρη του low-fi. Μου αρέσει να δοκιμάζω πράγματα.

Θέλω να σχολιάσω σχετικά με τις φαντασμαγορίες σου ότι θέλουμε και μία τρίτη να μάθουμε τι έχει κάνει το αγόρι φάντασμα.

Θα υπάρξει Φαντασμαγορία 3 και θα ακουστούν και ακυκλοφόρητα κομμάτια στο σημερινό Live.

Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της Φαντασμαγορίας 1 και 2;

Είναι η ιστορία του ίδιου χαρακτήρα. Θα τον δούμε και πού βρίσκεται αλλά και τι συμβαίνει στη ζωή του στην Φαντασμαγορία 3. 

Πώς ξεκίνησε η ιστορία του ήρωα; Ήταν στην καραντίνα του και ταρακουνήθηκε;

Εγώ ήμουν στην καραντίνα μου και ταρακουνήθηκα. Αλλά αυτά που αφηγείται η Φαντασμαγορία 1 δεν έχουν να κάνουν με καραντίνες και τέτοια. Έχουν να κάνουν με άλλη κατάσταση, κάποιου άλλου θεωρητικά. Είναι σε κάποιο βαθμό ένα alter ego μου σαν χαρακτήρας, αλλά υπό την έννοια του ότι αντλεί έμπνευση από εμπειρίες μου γιατί κατά τα άλλα είναι fiction.

Για να το συνοψίσουμε κάπως έτσι χονδρικά η Φαντασμαγορία 1 περιγράφει τη στιγμή κάποιου ανθρώπου, αυτού του χαρακτήρα μας, του αγοριού φάντασμα που βρίσκεται κάπου εκεί στα ξημερώματα, κάπου ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, δεν ξέρει τι να κάνει με την ύπαρξή του γενικά και κάπου του αρέσει, κάπου βασανίζεται.

Στη Φαντασμαγορία 2 είναι σε μία πιο χαλαρή κατάσταση που βλέπουμε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη ζωή του ήρωα, σαν να βλέπουμε μία μέρα ας πούμε. Από το πρωί τις υποχρεώσεις και τις δουλειές μέχρι το βράδυ που αφήνεται ελεύθερος αυτός ο χαρακτήρας να ζήσει τη ζωή του χωρίς κάτι να τον δεσμεύει.

Και στο τρίτο μέρος των φαντασμαγοριών τον βλέπουμε σε μία κατάσταση που πλέον είναι εντάξει στην καθημερινότητά του από άποψη συντροφικότητας. Τον βλέπουμε σε μία φάση που έχει πλέον βρει την αγάπη έχει παιδί και κάπως μέσω αυτού συνδέεται ξανά και με τη δική του παιδική ηλικία και πώς αυτά μπλέκουν στο τώρα.

Άρα θα μάθουμε πάρα πολλά για τη Φαντασμαγορία 3, θα πάρουμε ένα hint.

Θα πάρετε σίγουρα. Κι ένα hit θα πάρετε.

Τα παιδιά θέλουν χορό όμως πρέπει να τους τον δώσεις. 

Θα τον δώσω και τον χορό. (γέλια)

Από πού αντλείς έμπνευση; Έχεις κάποια ακούσματα που μπορεί να σε έχουν επηρεάσει;

Μουσική ακούω από παιδί, κυρίως Hip-Hop. Δεν κάνω Hip-hop σαν μουσική, αλλά έχοντας πει αυτό αν κάποιος ακούσει τη μουσική μου θα πει οκ δεν είναι Hip-hop, αλλά μπορώ να καταλάβω πού το πάει. Δηλαδή υπάρχει και το spoken  word, υπάρχει ο ρυθμός, στην ενορχήστρωση υπάρχει αυτό το κόψε ράψε που μπορεί να δημιουργώ τα δικά μου samples όπως γίνεται στο Hip-hop που σαμπλάρουνε πολλοί. Από εκεί και πέρα έμπνευση από την καθημερινότητα, από κάτι που μπορεί να ακούσεις, από κάτι που μπορεί να διαβάσεις, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί να δεις μία ταινία να σου δημιουργήσει ένα συναίσθημα και να θες να γράψεις κάτι ή να ζήσεις κάτι και να σου πάρει 10 χρόνια να το αφομοιώσεις και μετά να βγει σαν κομμάτι με κάποιο τρόπο.

Επειδή μου αρέσουν τα fun facts (ένα κομμάτι της εκπομπής είναι τα fun-facts) θα ήθελα να μοιραστείς ένα για κάποιο κομμάτι σου. Πχ. Για το «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα». Και να μας πεις ένα ή δύο αγαπημένα σου κομμάτια από τις φαντασμαγορίες.

Καλά από τις φαντασμαγορίες το αγαπημένο μου, νομίζω, είναι «Άσχημοι ήχοι», το έχει τραγουδήσει η Nalyssa Green.  Είναι το αγαπημένο μου με την έννοια ότι εκεί κατάφερα να εκφράσω μέσω των στίχων ακριβώς-ακριβώς όπως ένιωθα κάποια πράγματα κι έτσι συνόψισαν πάρα πολύ ωραία το πώς ένιωθα παλιότερα. Δηλαδή δεν έχει να κάνει με την τωρινή μου κατάσταση, αλλά σίγουρα ήταν μία περίοδος στην οποία ήθελα να αναφερθώ και να το βγάλω λίγο από μέσα μου.

Fun fact; Πολλά fun-facts! Για το χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα φαντασιωνόμουν ότι το παίζω στη Rebound, αλλά αυτό ήταν και λίγο εμφανές. Άλλο fun-fact, στο σημείο που αναφέρομαι σε non-binary άτομα και σε ανθρώπους που ξεφεύγουν από αυτό που θεωρεί η κοινωνία Normal αναφερόμουν όντως σε γνωστά μου άτομα που έχουν βασανιστεί με αυτό το πράγμα ακόμα και με τον εαυτό τους  και ήταν ένας τρόπος να τους δείξω την εκτίμησή μου και τη στήριξή μου.

Είναι ενδυναμωτικό αυτό που λες και γενικά, κατά τη γνώμη μου, έχουν ταυτιστεί πολλά queer άτομα καθώς η κοινωνία μας δεν αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα.

Χαίρομαι με αυτό που λες γιατί γενικά ήθελα το κομμάτι να είναι ενδυναμωτικό. Αυτό με την κοινωνία με προβληματίζει γενικά με την έννοια ότι εγώ είμαι cis-straight, αλλά στον βαθμό που μου αναλογεί, που έχω κάποια δύναμη να μιλήσω για κάποια πράγματα, θέλω να το κάνω χωρίς να είναι σαν να μιλάω για εκείνα τα άτομα. Δηλαδή δεν θα μιλήσω εκ μέρους τους, αλλά θα μιλήσω υποστηρικτικά γι’ αυτά και θα είμαι δίπλα τους.

Δεν νομίζω ότι βγαίνει από οποιοδήποτε κομμάτι σου ότι μιλάς αντί γι’ αυτούς, ίσα ίσα, απλά υπάρχουν πολλοί που ταυτίζονται και το βλέπεις και όταν ο κόσμος τραγουδάει από κάτω κι ελπίζω να το δεις και σήμερα.

Ναι είναι ωραίο αυτό. Έτσι νιώθω, ότι αυτό θα γίνει.

Νωρίτερα ανέφερες τη μπάντα σου τα Echo Tides. Θέλεις να μου περισσότερα;

Ναι! Τα Echo Tides είναι το συγκρότημά μου που παίζω δηλαδή ισότιμα, δεν είναι Pan Pan που είμαι εγώ και μπορεί να ζητήσω από κάποιον κάποια συνεργασία και να έχω εγώ τον τελικό λόγο στο τι θα βγει.

O Pan Pan δηλαδή είναι μόνος του; Ναι

Σε βοηθούν συνεργάτες από τα Echo Tides;

Όχι απαραίτητα, αλλά σήμερα στο live θα συμμετέχουν τα ¾ των Echo Tides ο μόνος που δεν κατάφερε να έρθει είναι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος. Στη σκηνή θα είμαι μαζί με το Γιώργο Λυγουριώτη που παίζει ντραμς και παίζουμε μαζί  12 χρόνια μαζί ακόμη και πριν τα Echo Tides. Στη φωνή θα είναι η Καλλιόπη Μητροπούλου, που τραγουδάει και σε Pan Pan κομμάτια («Μήνες σε θέλω», «Τα παιδιά θέλουν χορό», «Το κορίτσι που αγαπώ»), και η αδερφή της Λυγερή Μητροπούλου με την οποία θα παίξουμε πρώτη φορά μαζί.

Το κορίτσι που αγαπώ θυμίζει κάτι από άλλη εποχή! Πίστευα πως είναι κάποια διασκευή.

Πολύς κόσμος νομίζει πως έχω σαμπλάρει κάτι, αλλά εγώ το έχω φτιάξει. Στη πρώτη μορφή του είχε συμπεριληφθεί σε ένα EP που είχα κάνει με τον Fragile balloon (EP "Vodena 111", Fragile Balloon x Pan Pan). Επειδή ο Fragile Balloon είναι παραγωγός που έχει αναγνώριση και στο εξωτερικό είχαν γράψει review και από εξωτερικό και αναφερόμενοι στο κομμάτι το χαρακτήριζαν σαν 60s sample, δεν είναι 60s sample εμείς το φτιάξαμε.

Εκτός από το Bandcamp, καθώς τυπώνεις και ωραία T-shirts και έχεις και τις εικονογραφήσεις σου, πού μπορεί να σε βρει ο κόσμος;

Ευχαριστώ! Μπορούν να με βρουν στο Instagram @postnoise. Εκεί οτιδήποτε θέλω να δείξω στον κόσμο ανεβαίνει.

To artwork των album σου το αναλαμβάνεις εσύ;

Συνήθως ναι, αλλά όχι αποκλειστικά. Δηλαδή θα μου άρεσε να συνεργαστούμε π.χ. στο καινούριο μας Echo Tides album με μία συγκεκριμένη φωτογράφο που έχω σκεφτεί. Είναι ωραίο να συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους να φέρνει ο καθένας την οπτική του, ανοίγει και το δικό σου κεφάλι.

Α! Όσον αφορά τα album Φαντασμαγορία 1 και 2, μιας και συνδέονται γιατί έχουμε τον ήρωά μας, παίζουν κάποιο ρόλο τα χρώματά τους;

Ναι παίζουν! Το ροζ της Φαντασμαγορίας 1 είναι αυτό το χάσιμο, η ασάφεια των πρωινών ωρών γι’ αυτό και δεν είναι τόσο σαφές το εξώφυλλο είναι ένα νεφέλωμα, τι είναι ας πούμε αυτό; Ποιος ξέρει. Εγώ το έχω κάνει (γέλια). Στη Φαντασμαγορία 2 το μαυροκόκκινο από την άλλη είναι πολύ σαφές, τα περιγράμματα είναι σκληρά, είναι μια γάτα που κατεβαίνει τις σκάλες να πάει να χορέψει. Το εξώφυλλο της Φαντασμαγορίας 3 το σκέφτομαι ακόμα, μάλλον γαλαζοπράσινο θα είναι, κάτι πιο ήρεμο πιο ειρηνικό ίσως. Θα το δείτε και εσείς και θα το κρίνετε…

Photos by MakeNoNoize

Συνέντευξη στη Δήμητρα Αλεξανδράκου

Μια συζήτηση με την ηθοποιό, σκηνοθέτη, μοντέρ, μέλος της ομάδας Fem Tettix και αστείρευτη πηγή έμπνευσης, Ίριδα Κατσούλα, με αφορμή την παράσταση οι Ηλίθιοι που ανεβαίνει στο θέατρο Vault.

Κεφάλαιο 1ο: Οι Ηλίθιοι

Σε αυτό το σημείο για να προχωρήσουμε στη συνέντευξη δημιουργήσαμε άτυπα το Δόγμα 22 για να σπάσουμε το στερεότυπο που λέει ότι σε συνεντεύξεις που αφορούν παραστάσεις ή ταινίες δεν πρέπει να γίνονται αποκαλύψεις σχετικά με την πλοκή. Κοινώς, Spoiler Alert!  Αυτό που μας απασχολεί είναι το πώς και το γιατί κι όχι απλά το τι γίνεται παρακάτω. 

Ηλίθιοι → Η παράσταση

Η συζήτηση ξεκινά από την ίδια.

Ίρις Κατσούλα: Είδες την ταινία; 

Δήμητρα Α. : Ναι και ομολογώ ότι μου άρεσε ακόμα περισσότερο η μεταφορά της σε παράσταση. Η παράσταση έχει περισσότερη συνοχή από την ταινία. 

Ίρις Κ. : Ακριβώς. Η παράσταση όπου δεν έχει συνοχή είναι στα πλαίσια της ταινίας. Το ωραίο που έχει κάνει ο Βαγγέλης (Βαγγέλης Λάσκαρης σκηνοθέτης της παράστασης) είναι ότι κράτησε βασικά στοιχεία του Δόγματος, αλλά ενώ στην ταινία δεν είναι τίποτα στυλιζαρισμένο και γίνονται δράσεις χωρίς συνοχή, ο Βαγγέλης το αλλάζει κι αυτό είναι το ωραίο. Επίσης, κράτησε τις συνεντεύξεις που δεν δικαιολογούνται, αλλά κάπως υπάρχουν χωρίς να εξηγείται το γιατί και ποιος παίρνει τις συνεντεύξεις. 

Δήμητρα Α. : Ήταν λίγο σαν ντοκιμαντέρ και με στοιχεία ριάλιτι, ειδικά στο σημείο με τις συνεντεύξεις που κάθονται στον καναπέ και απαντούν για το πώς αισθάνθηκαν. 

Ίρις Κ. : Πριν τα ριάλιτι όλα αυτά. 

Δήμητρα Α. : Before it was cool. 

Ίρις Κ. : Ε αυτό είναι ο Trier. Επειδή είναι γυρισμένο με τέτοια κάμερα είναι σαν ντοκιμαντέρ κι έτσι σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι αλήθεια αυτό που συμβαίνει 

Πάμε πιο σοβαρά τώρα.

Τι σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης δεν αναφέρεται στους συντελεστές; 

Αυτό είναι κάτι το οποίο υπήρχε στο Δόγμα 95 και που έχουν υπογράψει ο Trier και ο Vinterberg και έρχεται ως αντίδραση στη θεωρία του δημιουργού, στο cinéma d'auteur όπου ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στο έργο. Ήθελε να πάει από το σινεμά του δημιουργού σε κάτι περισσότερο ομαδικό και να ακουστεί η ταινία κι όχι ο σκηνοθέτης, δηλαδή είχε στόχο να εξυψώσει το έργο. Να λένε «Α οι Ηλίθιοι» κι όχι «Α ο Trier».

Δεν ξέρω αν το κατάφερε αυτό βέβαια. 

Δεν το κατάφερε, αλλά το προσπάθησε. 

Σε τι διαφέρουν οι κανόνες του Δόγματος 2020 από αυτού του '95; Αρχικά βρισκόμαστε στο θέατρο...

Ναι, διαφέρει το μέσο. Πρόκειται για άλλο μέσο γιατί οι κανόνες αφορούσαν το κινηματογραφικό μέσο και τη διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας και πώς αυτή η διαδικασία παραγωγής μπορεί να γίνει με ελάχιστα χρήματα χωρίς να χάσει την καλλιτεχνική της αξία και χωρίς να είναι αντίγραφο χολυγουντιανών ταινιών που ανήκουν σε ένα είδος και το ακολουθούν πιστά. Εκείνοι ήθελαν να φτιάξουν ένα νέο είδος, οπότε δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν υπάρχοντες κανόνες για παράδειγμα του μελοδράματος ή του western. Γι' αυτό και σπάνε τη δομή. Στην ουσία βλέπουμε την ιστορία της Κάρεν που έχασε το παιδί της, αλλά τη βλέπουμε μέσα από ένα ψευδοντοκιμαντέρ. Έτσι κι εμείς προσπαθήσαμε με χιούμορ να δούμε πώς αυτοί οι κανόνες θα μπορούσαν να υπάρξουν στο θέατρο. Στην ουσία είναι πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο με λίγα μέσα. Εφόσον δεν μπορούμε να δείξουμε μια πισίνα, ούτε όλους τους χώρους που διαδραματίζεται η ταινία, χρησιμοποιούμε την τέχνη της αφήγησης. Ο ηθοποιός μπορεί να είναι και ο αφηγητής, και να φέρει και τον χώρο και τον ρόλο, και να αλλάζει και ρόλους, άρα παίζουμε κάπως με ένα αφηγηματικό θέατρο. 

Το ότι ήταν έτσι η ταινία του Trier δεν βοήθησε περισσότερο στο να μεταφερθεί στο θέατρο; Γιατί στην ουσία δεν είχε όλα αυτά τα χολυγουντιανά που ίσως είναι πιο περιοριστικά.

Είχε τους χώρους όμως αν και δεν ηταν τραβηγμένοι με ωραίες, εντυπωσιακές κάμερες. Στο θέατρο δεν τους έχεις, γι' αυτό και τα θεατρικά έργα είναι συνήθως σε έναν-δύο χώρους. Όπως για παράδειγμα στο σαλόνι στον Βυσσινόκηπο (θεατρικό έργο του Άντον Τσέχωφ). Δεν θα βάλει την ηρωίδα και έξω στον βυσσινόκηπο και στη Μόσχα. Τώρα είναι πρόβλημα που δεν είμαστε σε ένα σαλόνι, αλλά ο Βαγγέλης το έλυσε κάνοντάς το αφηγηματικό. 

Η ταινία και κατ' επέκτασιν η παράσταση λέγεται Ηλίθιοι. Με προβλημάτισε το ότι οι ήρωες αντιγράφουν τις κινήσεις και τη συμπεριφορά ατόμων με διανοητική υστέρηση. Ο Trier το έκανε μόνο για να προκαλέσει ή ήθελε να γίνουν και πιο συμπαθείς σε όσους τους συναντούν; 

Ξεκάθαρα ήθελε να προκαλέσει. Είναι ένα θέμα αρκετά αμφιλεγόμενο. Προβλήθηκε το 1998 και μιλάμε για Σκανδιναβικές χώρες. Αυτό που γινόταν τότε στις Σκανδιναβικές χώρες αρχίζει να γίνεται τώρα σε εμάς στην Ελλάδα, που είναι μια ευαισθητοποίηση απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ο Trier πιστεύω ήθελε να δείξει ότι παρότι φαινομενικά αποκτούμε αυτές τις ευαισθησίες, στην πραγματικότητα δεν τις έχουμε μέσα μας. Και ότι αν και η κοινωνία προσπαθεί να συμπεριλάβει αυτούς τους ανθρώπους με έναν τρόπο, το κάνει υποκριτικά. Θέλουμε να ευαισθητοποιηθούμε, αλλά μέσα μας οι άνθρωποι έχουμε αυτούς τους Σπαρτιάτες που θέλουμε να τους πετάξομε στον Καιάδα. Γι' αυτό και λέει εμείς θα κάνουμε ένα κοινόβιο για να μας βλέπετε και να μας έχετε στην κοινωνία και μέσα από τους ηλίθιους θα σας τσιγκλάμε. Νιώθω ότι ο Trier αυτόν τον στόχο είχε. Και το βλέπουμε πολύ ωραία στη σκηνή με τους αγοραστές όπου ο Στόφερ τούς παίζει. Τους λέει συνωμοτικά ότι όσο και να λέμε μεταξύ μας ότι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα, είναι ένα πρόβλημα.

Αν έβγαινε τώρα αυτή η ταινία δεν θα είχε γίνει χαμός με την πολιτική ορθότητα; 

Στην Ελλάδα. Γιατί τότε στην Ευρώπη αυτό περνούσε ο Trier. Και σου λέει έτσι είστε; πάρτε αυτήν την ταινία να δούμε τι θα μου πείτε. Γι' αυτό και είναι επίκαιρη σήμερα.

Μου άρεσε πάρα πολύ η ατάκα στην ταινία και την παράσταση ότι ψάχνουμε τον ηλίθιο μέσα μας και ότι έτσι θα βρούμε την ευτυχία. Η κοινωνία πλουτίζει συνεχώς, αλλά κανείς δεν είναι ευτυχισμένος. Είσαι ένα βήμα μπροστά αν είσαι ηλίθιος.

Οι ηλίθιοι είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. Οι άνθρωποι με διανοητική υστέρηση δεν νοιάζονται για τα κοινωνικά καλούπια. Οπότε έχουν μια ειλικρίνεια, έχουν μια αθωότητα και είναι ενάντια στην κοινωνία. Η κοινωνία είναι ψεύτικη, αυτό είναι το κονσεπτ του έργου και ότι χρειάζεται να έχεις μια περσόνα, που λέει και ο Γιουνκ, μια περσόνα για την κοινωνία, η οποία είναι εξίσου ψεύτικη, δεν είσαι εσύ. Ο ηλίθιος μέσα σου είναι πιο πολύ εσύ από αυτό που βγαίνεις στην κοινωνία και είσαι κάθε μέρα.

Και τελικά πόσο ηλίθιος μπορείς να γίνεις γι’ αυτά που πιστεύεις; Ξεπερνιούνται τα όρια; Είναι ωραίο να σπάσουμε καλούπια και να απελευθερωθούμε, αλλά δεν υπάρχει κάπου κι ένα όριο; Δηλαδή χρησιμοποιούν τους άλλους ανθρώπους σαν μέρος ενός πειράματος.

Είναι στα όρια του ηθικού. Γιατί στην ουσία δεν κάνουν και καμία σπουδαία πράξη, δηλαδή στην πραγματικότητα δεν είναι ότι αυτοί οι ηλίθιοι έφεραν κάτι ανώτερο μέσα από το κοινόβιο, αλλά δεν κάνουν και καμία τρομακτικά κακή πράξη επίσης.

Έχει τρομερό ενδιαφέρον ότι, στην αρχή τουλάχιστον, λειτουργούν έτσι σε δημόσιους χώρους και όλοι μαζί. Αλλά αργότερα βλέπουμε ότι κάνουν τους ηλίθιους και μεταξύ τους, όπως κάνει για παράδειγμα η Κάρεν.

Η Κάρεν εντάσσεται σιγά σιγά στην ομάδα. Βλέπει πόσο απελευθερωτικό μπορεί να είναι αυτό γιατί στην ουσία ο στόχος του έργου είναι πώς κατάφερε η Κάρεν να διαχειριστεί το πένθος του χαμένου της παιδιού. Αυτό είναι το βασικό storyline του έργου. Πώς τελικά αυτή η αναζήτηση στον ηλίθιο μέσα μας, μέσα από αυτήν την ομάδα ανθρώπων - οι οποίοι κάνουν κάτι που είναι στα όρια της ηθικής - βοήθησε τελικά έναν άνθρωπο να διαχειριστεί το πένθος. Γι' αυτό πήρε βραβείο στις Κάννες, αλλιώς θα ήταν το Jackass.

Όλη αυτή η στάση τους στον δημόσιο χώρο και πάντα όλοι μαζί δεν έχει τον χαρακτήρα της αγέλης;

Και της κοινότητας. Γιατί το ωραίο είναι ότι έχουν βρει ο ένας τον άλλον και ότι στην ουσία είναι μια κοινότητα ανθρώπων οι οποίοι αρνούνται τη δομημένη κοινωνία και μπορούν να ζουν μαζί συλλογικά. Αλλά όπως αποδείχθηκε με αυτήν και με όλες αυτές τις κοινότητες, δυστυχώς η κοινωνία νικά. Δεν αντέχουν πολύ στον χρόνο. Η ανθρώπινη κοινωνία έχει χτιστεί τρομακτικά γερά, δεν μπορείς να την γκρεμίσεις.

Το ότι η Κάρεν θέλει να βγει κι εκτός κοινότητας και να συμπεριφερθεί σαν ηλίθια στην οικογένειά της και τον κύκλο της, να βγει στην κοινωνία, το βρήκα πολύ συγκινητικό.  

Έχει κι έναν ρομαντισμό όλο αυτό. Διάβαζα και μου έκατσε αυτή η φράση του Πουλικάκου που λέει «η αλητεία θέλει ευγένεια αλλιώς είναι απλά τραμπουκισμός». Και όταν λέμε η αλητεία, υπάρχει κι ένας ρομαντισμός στους παλιούς ρεμπέτες, υπάρχει ένας ρομαντισμός στους χίπηδες, αλλιώς μιλάμε για τραμπούκους.

Αν κάθονταν οι Ηλίθιοι στο σαλόνι τους όλοι μαζί να δουν μία σειρά, ποια θα επέλεγαν; 

Θα είχε πλάκα να έβλεπαν τα Φιλαράκια και μετά να τους έκαναν σε βερσιόν ηλιθίων. 

Και τι παιχίδι θα έπαιζαν όλοι μαζί;

Θα έπαιζαν τάπες πόκεμον που είναι το πιο ηλίθιο παιχνίδι στην πραγματικότητα.

Κεφάλαιο 2ο. Μελλοντικά σχέδια

Ήχος από κούπες, γέλια και χαρτιά με σημειώσεις.

Τι άλλα ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο; 

Αυτό που είναι ανακοινώσιμο μέχρι στιγμής είναι ότι κάνω το video clip ενός τραγουδιού του Χρήστου Κούρτογλου. Το τραγούδι λέγεται Λαβύρινθοι και θα κυκλοφορήσει στο YouTube στις 15 Απριλίου. 

Θα δούμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα τη μικρού μήκους ταινία σου «Οι μπαλαρίνες δεν τρώνε»;  

Έχει κάνει τον κύκλο της στο εξωτερικό, πήρε 3 βραβεία και τώρα περιμένουμε αν θα γίνει δεκτή σε ένα φεστιβάλ στην Αθήνα.

Κεφάλαιο 3ο. Έχω θέση

Έχω θέση → Σειρά μίνι ντοκιμαντέρ 

Τέλος, θα ήθελα να μου μιλήσεις για τη σειρά ντοκιμαντέρ που κάνατε με τον Βαγγέλη Λάσκαρη και το «Με Άλλα Μάτια».

Αυτή ήταν μια σειρά μίνι ντοκιμαντέρ την οποία αναλάβαμε μαζί με τον Βαγγέλη Λάσκαρη και μας καθοδήγησε πάρα πολύ ωραία ο Βαγγέλης Αυγουλάς. Έχει ως θέμα τη συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρία, το οποίο είναι πολύ κοντά στο θέμα των ηλιθιών. Η αλήθεια είναι ότι εγώ έμαθα μέσα από αυτή τη σειρά ντοκιμαντέρ ότι πραγματικά η δική μας χώρα είναι πάρα πολύ πίσω σε αυτό το θέμα της συμπερίληψης. Τώρα αρχίζει να κάνει κάποια μικρά βηματάκια για τα οποία πιέζουν τα ίδια τα άτομα με ειδικές ανάγκες γιατί ο υπόλοιπος κόσμος σχεδόν αδιαφορεί. Πήγα στη Μαδρίτη και είδα ότι όντως οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι για να μπορούν να κυκλοφορούν όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Υπήρχαν μπάρες, χώροι για αμαξίδια, για τους τυφλούς έχει πάντα δάπεδο ανάγλυφο και φανάρια με ήχο. Τους είδα να κυκλοφορούν μόνοι τους, στην Ελλάδα δεν μπορούν να είναι ανεξάρτητοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν τους αφήνει οι κοινωνία να ανεξαρτητοποιηθούν. Ακόμα και για τα σκυλιά οδηγούς δεν υπάρχει καμία επιχορήγηση από το κράτος. Αναλαμβάνουν ιδιωτικές εταιρείες να τα μεγαλώσουν, να τα εκπαιδεύσουν μόνοι τους, από μεράκι δηλαδή έχει εξελιχθεί όλο αυτό στην Ελλάδα, από το μεράκι των ανθρώπων και την αγάπη. 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας : Lars von Trier
Διασκευή: Βαγγέλης Λάσκαρης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση : Πάνος Πανάκος
Boηθός σκηνοθέτη: Χρύσα Λουγιάκη
Φωτογραφίες : Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Video : Ίρις Κατσούλα
Αφίσα παράστασης : Γιάννης Κεντρωτάς
Επικοινωνία / Προώθηση παράστασης : Biri Biri Communication και Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: ProvaT.O. Athens (Prova Theatre Organization) A.M.K.E.
ΠΑΙΖΟΥΝ (αλφαβητικά): Δημήτρης Δημάκης, Βασιλική Δρακοπούλου, Ίρις Κατσούλα, Ελένη Κόντη, Νικόλας Παπαϊωάννου, Τάσος Τζιβίσκος
Τη φωνή της χαρίζει στην παράσταση η Αναστασία Λεωνίδου.

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 60' (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Προπώληση Viva.gr 12 ευρώ : https://www.viva.gr/tickets/theater/ii-ilithiii-tou-lars-von-trier/
Γενική είσοδος: 12 ευρώ
Μειωμένο Εισιτήριο: 10 ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ /Άνω των 65 ετών / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας)

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

**ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΚΑΙ Η ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ / ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΝΟΜΙΚΑ. 

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στη παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.

Social media :

FB page : ProvaT.O. Athens

Instagram: provato_athens

Youtube channel : PROVA T.O. ATHENS THEATRE GROUP

Web site: provatoathens.com

E mail: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. και This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1  

Instagram: vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες - κρατήσεις (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00)  : 213 0356472, 6951832070

Προπώληση viva.gr :  https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

από τη Διονυσία Αλβανού

Η μουσική σκηνή της Πάτρας, παρά τις δυσμενείς συνθήκες, συνεχίζει και ανθίζει και αυτό αποδεικνύει και ο 22χρονος Rammos, ο οποίος στις 22 Μαϊου κυκλοφόρησε το πρώτο του single “The Motel”, «μια αλληγορία για τα όσα νιώθουμε όταν είμαστε μόνοι», όπως δηλώνει. Στηρίζοντας τα βήματα των τοπικών καλλιτεχνών, αποφασίσαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Δημήτρη Ράμμο, ο οποίος µε τους αφηγηµατικούς του στίχους και τον έντονο ήχο του, δηµιουργεί ιστορίες και χαρακτήρες µέσα από τους οποίους προβάλλει τις προσωπικές εµπειρίες και τα πιστεύω του.

Λίγα λόγια γι’ αυτόν:

Μεγάλωσε στα Γρεβενά, ακούγοντας rock, pop, λαϊκή και παραδοσιακή µουσική (ταυτόχρονα). Ξεκίνησε να γράφει δικά του κοµµάτια στα 14 και παράλληλα να παίζει live, ενώ του έχει απονεµηθεί βραβείο σε εθνικό διαγωνισµό για µελοποίηση ποιήµατος. Συνδυάζοντας τα διαφορετικά ακούσµατά του και διατηρώντας την σαρκαστική του διάθεση απέναντι σε καθηµερινά white-people problems, στοχεύει να δηµιουργήσει την µουσική που λείπει.

Αυτό το διάστηµα σπουδάζει Φαρµακευτική στην Πάτρα, φτιάχνει µπάντα και ηχογραφεί τα πρώτα του single.

Το πρώτο του single, “The Motel”, αποτελεί ένα δείγµα του σύµπαντος που θέλει να κατασκευάσει. Ένα απλό loop χτισµένο γύρω από µια µπασογραµµή που αναδεικνύει την πάλη µε τον εσωτερικό µας εαυτό και τις περίεργες σκέψεις που κάνει ο καθένας.

-Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική και πότε άρχισες να συνθέτεις τα δικά σου κομμάτια;

Από μικρός ό,τι ακουγόταν στο σπίτι το τραγουδούσα…και μέχρι μια ντροπιαστικά μεγάλη ηλικία έπαιρνα διάφορα αντικείμενα και τα έκανα κιθάρες και drums! Ουσιαστικά όμως, κάπου στα 12-13 ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα και σχεδόν απευθείας ήρθε και η σύνθεση, τα συκγροτήματα, τα live κτλ. Για πολλά χρόνια αντέγραφα ξεδιάντροπα τις αγαπημένες μου μπάντες, ώσπου κάποια στιγμή μπήκαν στη μουσική μου αυτόματα όλα τα λαϊκά, pop, rock, παραδοσιακά στοιχεία των τραγουδιών που άκουγα μεγαλώνοντας.

-Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για σένα;

Συνήθως, θα είναι κάποια ενδιαφέρουσα ιδέα για την εξέλιξη μιας ιστορίας ή ενός χαρακτήρα, σε συνδυασμό με κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να πω τη δεδομένη περίοδο. Το να παρατηρώ φαινόμενα και καταστάσεις και να τα αντιμετωπίζω με τον σαρκασμό που τους αξίζει είναι από τα αγαπημένα μου.

-Ποια είναι η ιστορία πίσω από το “The Motel”; Το έγραψες μέσα στην καραντίνα και πώς αυτή η δύσκολη περίοδος σε επηρέασε μουσικά;

Το Motel ήρθε τελείως άξαφνα μέσα στην καραντίνα, σε μία περίοδο που για κάποιο λόγο δυσκολευόμουν πολύ να γράψω. Από την πρώτη στιγμή το συμπάθησα πολύ και εξαιτίας του προέκυψαν κατευθείαν άλλα 2-3 τραγούδια. Φαντάσου, ότι είχα από καιρό έτοιμο ένα άλλο κομμάτι για να βγει ως πρώτο single και το πήγα πίσω όσο μπορούσα για να ηχογραφήσω αυτό!

Αναφέρεται στην μοναξιά και τις περίεργες σκέψεις που κάνουμε όταν είμαστε μόνοι, ένα αγαπημένο μου topic που υπάρχει σε διάφορους στίχους μου. Ήθελα πολύ να γράψω κάποια στιγμή μόνο γι’ αυτό και αυτή η περίοδος ήταν η τέλεια αφορμή. Το να το εκφράσω μέσα από μία ιστορία που κάποιος καίει ένα Motel επειδή δεν ακούει τη φωνή στο κεφάλι του, ήταν όπως καταλαβαίνεις μονόδρομος!

Η καραντίνα γενικά, πολύ περίεργη και ενδιαφέρουσα περίοδος. Νομίζω όλοι αντιμετωπίσαμε λίγο πιο ουσιαστικά τα χαρακτηριστικά του εαυτού μας και των γύρω μας που υπό άλλες συνθήκες αποφεύγαμε. Ταυτόχρονα υπήρχε χρόνος για δημιουργία, άγχος, φαγητό…απ’ όλα τα καλά.

-Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου για το μέλλον; Θα δούμε σύντομα κι άλλα πράγματα από σένα;

Να νιώσουν με τα τραγούδια μου όσοι περισσότεροι γίνεται, όλα όσα ένιωσα εγώ όταν πρωτοερωτεύτηκα τη μουσική. Νομίζω δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το απαντήσω. Α και να γράψω για τον Γιώργο Μαζωνάκη.

Ναι, θα συνεχίσουν να βγαίνουν single τους επόμενους μήνες. Μακάρι να μπορέσουμε (από πολλές απόψεις) να κάνουμε και ένα ωραίο live σύντομα.

Εμείς θα ευχηθούμε να είναι καλοτάξιδο το καινούργιο τραγούδι και κάθε επιτυχία στο μέλλον. Μην ξεχνάτε να ακούτε πολλή μουσική και να στηρίζετε τους τοπικούς σας καλλιτέχνες!

~ Follow ~

D. Rammos

~ Play ~

της Διονυσίας Αλβανού

Μιας και η άνοιξη ήρθε και το καλοκαίρι είναι όλο και πιο κοντά, ένας νησιώτικος αέρας φύσηξε στην πόλη, με την παράσταση «Σαμοθράκης Νήματα» να καταφθάνει στο θέατρο Λιθογραφείο στις 13 και 14 Απριλίου. Η Δήμητρα Ταρούση, από την θεατρική ομάδα “OMI GOAT”, μου παραχώρησε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης, η οποία έπλεξε το δικό μου «νήμα» με το νησί, ακόμα και αν δεν έχω βρεθεί ποτέ (μέχρι τώρα) σε αυτό.

Στο τέλος της συνέντευξης, θα βρείτε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την παράσταση «Σαμοθράκης Νήματα».

-Ποιοι είναι οι OMI GOAT και πώς προέκυψαν;

Οι ΟΜΙ GOAT είναι ένας 14μελής θίασος που απαρτίζεται από ανθρώπους που συναντήθηκαν  τον Οκτώβριο του 2017 στα πλαίσια του σεμιναρίου documentary theater «Σαμοθράκη, μια θεατρική καταγραφή», που οργάνωσε το θέατρο Άλφα -Ιδέα με καθηγητές τους Κώστα Γάκη και Άκη Φιλιό. Μέσα από αυτό το σεμινάριο, φτιάξαμε την παράστασή μας «Σαμοθράκης Νήματα» και η ανάγκη μας κι η θέληση μας να ταξιδέψει αυτή η παράσταση, μας έκανε να δώσουμε κι ένα όνομα στην ομάδα μας. Ένα όνομα με σαφή αναφορά στο νησί της Σαμοθράκης, καθώς όποιος την επισκεφτεί διαπιστώνει πως είναι ένα νησί με 3.000 κατοίκους και 80.000 κατσίκια (δανειζόμενη φράση από το έργο).

-Τι είναι το “documentary theater”; Σε αυτό το είδος θεάτρου βασίζεται η φιλοσοφία της ομάδας;

Το “documentary theater”, είναι ένα είδος θεάτρου, το οποίο χρησιμοποιεί ως πηγή προϋπάρχον και αληθινό υλικό από εφημερίδες, ιστορικά βιβλία, συνεντεύξεις, ιδανικά χωρίς να αλλοιώνει το περιεχόμενο. Ουσιαστικά το κείμενο της παράστασης δεν υπάρχει, αλλά γράφεται με βάση την έρευνα και την καταγραφή των παραπάνω στοιχείων. Σίγουρα το έναυσμα για τη δημιουργία της ομάδας μας ήταν το documentary theater, ένα θέατρο βιωματικό, άμεσο, που αμέσως καταφέρνει να σε συνδέσει με την αλήθεια της ζωής. Αυτό μας γοήτευσε και μας έδεσε σαν ομάδα, μας έκανε να καταλάβουμε πόση σημασία έχει η απλότητα και η αμεσότητα όταν θέλεις κάτι να μοιραστείς στη σκηνή. Αυτό βέβαια, ισχύει σε όλα τα είδη θεάτρου και για αυτό θα θέλαμε να εξερευνήσουμε και τις υπόλοιπες πτυχές του.

-Με ποια κριτήρια επιλέχθηκε η Σαμοθράκη και όχι κάποιο άλλο νησί;  Ποια η ιδιαιτερότητά  της και η σημειολογία της για εσάς; 

Το θέατρο Άλφα -Ιδέα ξεκίνησε την έρευνα στο documentary theater με το νησί της Ικαρίας, ένα επίσης ιδιαίτερο νησί για την ιστορία του και για το τρόπο ζωής του. Η επιλογή της Σαμοθράκης ήρθε από τον δάσκαλο μας στο σεμινάριο και σκηνοθέτη της παράστασης Άκη Φιλιό πού επισκέπτεται το νησί ανελλιπώς τα τελευταία 7 χρόνια και είχε την επιθυμία να καταγράψει θεατρικά την ιστορία του. Κάποιοι από εμάς είχαν ταξιδέψει για διακοπές στο νησί κάποιοι άλλοι ήξεραν ότι απλά υπάρχει και είναι  πολύ μακριά. Όλοι όμως ξεκινώντας την έρευνα μας και επισκεπτόμενοι το νησί  την πρώτη φορά, λόγω της έρευνας, καταλάβαμε πως είναι ένας τόπος ξεχωριστός, ένα νησί διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα. Είναι ένα νησί βουνό, αφού το βουνό Σάος είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις όταν πλησιάζεις με το καράβι το νησί. Καταπράσινο, γεμάτο βάθρες, ο ήχος του νερού που ξεπηδάει ορμητικά από τις πηγές του πελώριου βουνού, ακούγεται σε όλο το νησί και σε κάνει να χάνεσαι στο χωροχρόνο. Ναι, ένα ακόμη ιδιαίτερο στοιχείο του νησιού είναι ο χρόνος ο ανύπαρκτος. Είναι το νησί που γέννησε τη Νίκη, τους Κάβειρους, που κρύβει τόση ιστορία και έχει τόσες ιστορίες να αφηγηθεί. Και αυτό που για εμάς είχε τεράστια σημασία να στραφούμε και να ανακαλύψουμε αυτό τον τόπο είναι ότι είναι ξεχασμένος και αποκομμένος στα ψηλά, στο βόρειο Αιγαίο. Ο μόνος τρόπος να φτάσεις εκεί είναι το καράβι, όταν αυτό υπάρχει. Για εμάς τους νότιους είναι ένα μεγάλο ταξίδι που ίσως δεν κάναμε ποτέ... Εδώ θα πω ευτυχώς που το κάναμε!

-Όπως λέτε, τα κείμενα της παράστασης είναι βασισμένα σε αληθινές ιστορίες και θρύλους του νησιού. Τι χαρακτήρα έχουν αυτά που πραγματεύεστε; Θα δούμε εναλλαγές από κωμικό σε τραγικό;

Καταφέραμε να συγκεντρώσουμε πολλές ιστορίες και θρύλους που αφορούν το νησί και αυτές που τελικά επιλέξαμε φροντίσαμε να καλύπτουν όλες τις πτυχές του, την ιστορία, τον έρωτα, τον θάνατο, την περιπέτεια, τα μυστήρια, τους μύθους, τα καλοκαίρια, τους χειμώνες του, το παρόν και το παρελθόν του. Αυτό που έχουμε καταφέρει με τη σειρά εμφάνισης των ιστοριών, είναι η συνάντηση του κωμικού με το τραγικό, του παρόντος με το παρελθόν. Παραδείγματος χάριν, ένας εφηβικός έρωτας του ’70 συναντά έναν εφηβικό έρωτα του 2015, ένα happy end συναντά ένα απρόβλεπτο τραγικό τέλος.

-Η παράσταση είναι σπονδυλωτή. Οι ιστορίες που θα δούμε επί σκηνής έχουν μοναδικό κοινό νήμα τη Σαμοθράκη, ή υπάρχει και κάποια άλλη σύνδεση που δεν παρατηρούμε εκ πρώτης όψεως;

Όλες οι ιστορίες έχουν το ίδιο νήμα, τον ίδιο πυρήνα, την Σαμοθράκη. Οι ιστορίες ανθρώπων που έζησαν κάποτε και νοστάλγησαν, που ζουν ακόμα εκεί με υπέρμετρη αγάπη για τον τόπο τους, ανθρώπων που πήγαν για μια φορά και θα τη θυμούνται ολόκληρη τη ζωή τους. Το βασικό που συνδέει όλες αυτές τις ιστορίες, είναι πως μόνο εκεί, μόνο στη Σαμοθράκη θα μπορούσαν να έχουν συμβεί όλα αυτά.

-Στόχος του «Σαμοθράκης Νήματα» είναι να αποκτήσουμε σύνδεση με τον συγκεκριμένο τόπο; Να αγαπήσουμε και να αναζητήσουμε ιστορίες και συνδέσεις με το παρελθόν; 

Η παράσταση τελειώνει με μια φράση: «Να πας Σαμοθράκη». Στόχος μας είναι να εξάψουμε τη φαντασία και την περιέργεια των ανθρώπων γι' αυτό το ακριτικό νησί, κι όσων έχουν πάει να θέλουν να ξαναπάνε. Αυτό που ακόμη προσπαθούμε να πετύχουμε σε αυτή την παράσταση, είναι πώς με απλά και λιτά μέσα, καθώς δεν έχουμε καθόλου σκηνικά παρά μόνο ελάχιστά αντικείμενα, μπορεί να ζωντανέψει ένας τόπος, να φτιάξει εικόνες και να αφηγηθεί την ιστορία του. Σπουδαίο στοίχημα και για εμάς που συμμετέχουμε στην παράσταση, αλλά και για τους θεατές, είναι και το να ανακαλύψεις τον τεράστιο πλούτο που μπορεί να κρύβει ένα μέρος, ένα τοπίο ένα νησί, άλλωστε ο τόπος είναι η ιστορία του κι η ιστορία του είναι οι άνθρωποι του...

-Η παράσταση είναι μια «τελετή» ανοιχτή για όλα τα είδη κοινού ή πλησιάζει τα «Καβείρια Μυστήρια»;

Τα «Καβείρια Μυστήρια», τα οποία δε λείπουν φυσικά από την παράσταση, είναι μία τελετή που μέχρι σήμερα παραμένει στο σκοτάδι του μυστηρίου. Κανείς δε ξέρει τι ακριβώς γινόταν εκεί. Έχουν καταγραφεί κάποια στοιχεία - υποθέσεις και το μόνο που ξέρουμε είναι πώς για να μυηθείς έπρεπε να περάσεις δύσκολες και επίπονες διαδικασίες, που σίγουρα δεν ήταν για πολλούς. Σε αντίθεση με τα «Καβείρια Μυστήρια», λοιπόν, η παράστασή μας είναι για όλους. Όλες τις ηλικίες, τα φύλα ,τα έθνη. Είναι πιο πολύ μια πρόσκληση για ταξίδι στο μαγικό και πράσινο νησί, παρά τελετή. Άλλωστε, όπως ανέφερα, έχουμε απεγδυθεί κάθε τι επίσημο, γιατί είναι κόντρα και στη φύση του νησιού!

-Ποιες οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μοιράζονται μαζί σας οι θεατές με το τέλος της παράστασης;

Την παράσταση την πρωτοπαρουσιάσαμε τον Ιούλιο του 2018 στη Σαμοθράκη. Εκεί για εμάς ήταν η απόλυτη σύνδεση με τον τόπο και την δυνατή αύρα του νησιού. Στο τέλος των παραστάσεών μας εκεί, ερχόντουσαν άνθρωποι βαθιά συγκινημένοι, γιατί θυμήθηκαν ιστορίες, γιατί κι εκείνοι είχαν ζήσει  κάτι παρόμοιο, ήρθαν άνθρωποι που έπαιζαν οι ιστορίες τους στην παράσταση και τις είδαν να ζωντανεύουν στη σκηνή κι αυτό κάποιες φορές ήταν λυτρωτικό για τους ίδιους, κάποιες δύσκολο και άβολο γιατί κι η Σαμοθράκη είναι μικρό νησί. Οπότε κι εμείς φροντίσαμε να σεβαστούμε τους ανθρώπους που μας άνοιξαν την καρδιά τους και να διαφυλάξουμε τις ιστορίες τους, όπου εκείνοι δεν ήθελαν. Στο νησί συναντήσαμε και παιδιά που έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους θέατρο και μοιράστηκαν μαζί μας αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα κι ήταν δώρο πολύτιμο για εμάς πρώτα. Το νησί αγκάλιασε την παράσταση με τον καλύτερο τρόπο και το ίδιο συνέβη και στα υπόλοιπα μέρη που παίξαμε. Οι αληθινές ιστορίες καταφέρνουν τον θεατή να ταυτιστεί με αυτές να νοσταλγήσει, να συγκινηθεί, να θυμώσει ακόμα, ξυπνάν μνήμες και σε συνδέουν απόλυτα με το σκηνικό γίγνεσθαι. Αυτό συνέβη και με ανθρώπους που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το νησί. Οι πιο πολλοί φεύγουν με τη φράση: «Αχ τι μας κάνατε, τώρα θέλουμε να πάμε Σαμοθράκη, ΤΩΡΑ».

Τέλος απ’ όλα τα όμορφα λόγια που έχουν μοιραστεί οι θεατές μαζί μας όλον αυτόν τον καιρό, εγώ κρατάω μια φράση ενός πεντάχρονου αγοριού που είχε έρθει στις παραστάσεις στο νησί  με το σχολείο της φύσης και μας αγκάλιασε σφιχτά κι είπε : «Εγώ δε θέλω να φύγω ποτέ από εδώ».

-Τελικά, τι είναι αυτό που μας κάνει να αποκτούμε «νήμα» με κάποιον τόπο-άνθρωπο-γεγονός;

Αυτά που έχουμε ζήσει, τις στιγμές που έχουμε μοιραστεί με τον τόπο, με τους ανθρώπους του, το κοινό βίωμα. Και δεν είναι θέμα χρόνου, αρκεί και λίγος χρόνος για να δεθείς και να αγαπήσεις και να κρατάς πάντα το νήμα. Είναι ίσως αυτό που λέμε "χημεία" με ένα μέρος, με έναν άνθρωπο, είναι δόνηση, είναι το ανεξήγητο, απλά συμβαίνει. Ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής ανακαλύπτεις ότι αυτό δεν είναι ένα, αλλά αμέτρητα, αρκεί να μη φοβηθείς να δεθείς...

-Σκοπεύει να ταξιδέψει κάπου αλλού αυτή η παράσταση με τη νησιωτική αύρα;

Η παράσταση έχει ήδη ταξιδέψει στη Σαμοθράκη, την Αθήνα, την Χαλκίδα τώρα στην Πάτρα κι ίσως ταξιδέψει στην Κόρινθο, την Σύρο και σε καλοκαιρινά φεστιβάλ. Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να ταξιδέψει η παράσταση και να γνωρίσει ο κόσμος τη Σαμοθράκη μας, αυτό το δύσβατο και δυσκολοκατάχτητο τόπο, που αρκεί η πρώτη συνάντηση για να σε δέσει μια για πάντα στα νήματα του.

-Θα δούμε κι άλλες δουλειές από εσάς βασισμένες στο documentary theater;

Η αλήθεια είναι, πως το documentary theater μας ενδιαφέρει πολύ, λόγω της έρευνας και κυρίως λόγω της συνάντησης μας με τους ανθρώπους που μοιράζονται κάτι δικό τους με εμάς, για να κοινωνήσουν την αγάπη για τον τόπο τους και καταφέρνουν να μάθουν και πράγματα που κι οι ίδιοι δεν γνώριζαν γι αυτόν κι οι ιστορίες που δεν φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Κι εκεί συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά πως η ίδια η ζωή έχει γράψει τα πιο σπουδαία έργα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως για την ομάδα μας το πιο σπουδαίο είναι η συνάντηση όλων και του καθενός ξεχωριστά, με το νησί της Σαμοθράκης, η ανακάλυψη του ότι μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, ένα κομμάτι γης που κολυμπά στη θάλασσα, θα έχει τόσα να δημιουργήσει σε μια θεατρική σκηνή. Και πόσες κουκίδες ακόμα προς ανακάλυψη...

-Άλλα μελλοντικά σχέδια;

Όσον αφορά την παράσταση της «Σαμοθράκης Νήματα», θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του φεστιβάλ νέων καλλιτεχνών  "Off-Off Athens" στο θέατρο "Επί Κολωνώ", στις 7 και στις 8 Ιουνίου. Θα θέλαμε η παράσταση να ταξιδέψει σε φεστιβάλ και γιατί όχι να αποκτήσει από του χρόνου και μια στέγη σε κάποια θεατρική σκηνή της Αθήνας!! Όσο για τους OMI-GOAT θα ξαναχτυπήσουν, το μέλλον είναι πάντα απρόβλεπτο... 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ ΝΗΜΑΤΑ

Σάββατο 13 Απριλίου στις 9 μ.μ. & Κυριακή 14 Απριλίου στις 7 μ.μ.
στο θέατρο ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟΝ στην Πάτρα.

Η θεατρική ομάδα "OMI GOAT" για πρώτη φορά στην Πάτρα έρχεται να παρουσιάσει την πολυσυζητημένη παράσταση «Σαμοθράκης Νήματα», σε σκηνοθεσία Άκη Φιλιού, το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Απριλίου στις 9 μ.μ. και 7μ.μ. αντίστοιχα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Η θεατρική παράσταση "Σαμοθράκης Νήματα" είναι μία σπονδυλωτή παράσταση βασισμένη σε αληθινές ιστορίες και θρύλους, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, με επίκεντρο τη Σαμοθράκη. Δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου "documentary theatre" που οργάνωσε το θέατρο Άλφα Ιδέα με καθηγητές τους Κώστα Γάκη και Άκη Φιλιό κατά την περίοδο 2017 – 2018. Το υλικό της παράστασης συγκέντρωσαν τα μέλη του θιάσου μέσα από βιβλία, ημερολόγια, άρθρα, συνεντεύξεις και επιτόπια έρευνα στο νησί. Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σαμοθράκη τον Ιούλιο του 2018 σε πλατείες και σε αυλές σχολείων αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Έκτοτε ο θίασος ταξιδεύει με τη μαγεία του ακριτικού νησιού στις αποσκευές του.

Η ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ: Η Σαμοθράκη βρίσκεται στο Θρακικό πέλαγος μεταξύ Θάσου, Λήμνου και Ίμβρου. Με ύψος 1611 μ. είναι το τρίτο ψηλότερο νησί του Αιγαίου και ο μοναδικός τρόπος για να την επισκεφτεί κανείς είναι ακτοπλοϊκώς από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Η άγρια φυσική της ομορφιά την καθιστά μοναδική. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της είναι η πυκνή βλάστηση τα σπάνια είδη φυτών και πετρωμάτων που συναντά κανείς στις βουνοπλαγιές της και οι δεκάδες κρυστάλλινες πηγές που αναβλύζουν από το "Φεγγάρι", την κορυφή του όρους Σάος, σχηματίζοντας φαράγγια με καταρράκτες και "βάθρες" (φυσικές πισίνες), δελεαστικές για βουτιές. Εκτός όμως από φυσική ομορφιά η Σαμοθράκη έχει πλούσια ιστορία και ιδιαίτερο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Αξιοσημείωτα είναι το παγκοσμίως γνωστό άγαλμα της «Νίκης» που ανακαλύφθηκε στο νησί το 1863 και σήμερα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα στο Μουσείο του Λούβρου και τα «Καβείρια Μυστήρια» με τις αποκρυφιστικές τελετές τους που λάμβαναν χώρα κατά την αρχαιότητα στο Ιερό των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης, προσελκύοντας ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικής θέσης, από κάθε γωνιά του αρχαίου κόσμου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Κείμενα: Αποστολούδιας Πέτρος, Βασιλείου Δημοσθένης, Δραγούμης Ίωνας, Παπανίκου Κατερίνα, Στεργίου Μανώλης, Τριανταφυλλάκης Κωνσταντίνος, ο Θίασος.
Δραματοποίηση: Ο Θίασος
Σκηνοθεσία: Άκης Φιλιός
Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Ο Θίασος
Μουσική: Άκης Φιλιός, Κώστας Γάκης, Κώστας Κωνσταντάτος
Επιμέλεια Κίνησης – Χορογραφία: Δάφνη Πανταζοπούλου
Ηθοποιοί: Αλέξια Αγαπάκη, Δούσης Κίμωνας, Κακαβάς Παντελής, Καλησπέρη Αγγελική, Καραδάκη Ελένη, Κοσμίδου Φαίη Νατάσα, Μέλι Έλλη, Παπανικολάου Αλέξανδρος, Ρούσσου Σοφία, Σκάντζικας Κώστας, Ταρούση Δήμητρα, Τσιαμπούρη Δώρα, Τσούκνου Τερέζα, Φιλιός Άκης.
Τοποθεσία:

ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟΝ
Μαιζώνος 172Β, Πάτρα
Διάρκεια παράστασης: 120'

Είσοδος:
10 Ευρώ: Κανονικό
7 Ευρώ: Μειωμένο (Άνεργοι, Φοιτητές, Μαθητές, Πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ, άνω των 65)

Video Teaser: 
https://www.youtube.com/watch?v=cogft8jUK1w 

Επικοινωνία - Κρατήσεις:
Δήμητρα Ταρούση | Τηλ. 6946472425 | Mail: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.