Μικρές Ιστορίες με μεγάλες αλήθειες - Συνέντευξη με τον Resonoot
Συνέντευξη στη Δήμητρα Αλεξανδράκου
Συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για τις «Μικρές Ιστορίες» και καταλήξαμε να λέμε μικρές ιστορίες ο ένας στον άλλον.
Το όνομά του, Resonoot, προέκυψε από τη λέξη resonance, «από τα σύνθια» όπως λέει ο ίδιος και προσθέτοντας την κατάληξη noot θέλοντας να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό όνομα που δεν υπάρχει ήδη.
Οι τίτλοι των κομματιών του Days In The Sun είναι οι μέρες σε μια ινδονησιακή διάλεκτο όπου κόλλησε την κατάληξη το sun.
Μια μετακόμιση που οδήγησε σε EP, γεμιστά, σχολικές φωτογραφίες, γέλια.
Πολλά επιφωνήματα ενθουσιασμού και έκπληξης - ειδικά στην αποκάλυψη της σημασίας του Καμία Ευθύνη.
Ο Διονύσης Μόρφης σίγουρα δεν σταματά να μας εκπλήσσει με ό,τι καταπιάνεται και τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τον χρόνο, τις ιστορίες και την κουβέντα μας.
Πώς αποφάσισες να αποκαλύψεις την ταυτότητά σου; Ήταν πολύ ψαρωτικό να μην γνωρίζουμε ποιος κρύβεται πίσω από τη μάσκα.
Άρχισα να αντιμετωπίζω πρακτικές δυσκολίες σε live. Για να μπορείς να το κάνεις αυτό σωστά και ωραία θέλει παραγωγή από πίσω και επειδή στην αρχή ήταν αρκετά DIY, αν εγώ σαν Διονύσης δεν το στηρίξω φανερά δεν μπορεί αυτό από μόνο του αυτοδύναμο να υπάρξει. Είχε πλάκα όμως κι εγώ γούσταρα!
Η καταπληκτική αυτή μάσκα ήταν δική σου ιδέα; Πώς προέκυψε και ποιος την κατασκεύασε;
Είναι funny story αυτό. Ένα από τα άτομα που ξέρει από την αρχή για το project είναι η Μαρίζα Καψαμπέλη, η φωτογράφος. Κάποια στιγμή όταν της είπα ότι θα παίξω το πρώτο μου live και θα ανοίξω την παρουσίαση δίσκου των Echo Basement, με ρώτησε πώς θα εμφανιστώ, γιατί γνώριζε ότι θέλω με κάποιον τρόπο να μην φαίνονται τα χαρακτηριστικά μου. Της είπα ότι είχα βρει κάτι που θα το στήριζα με παραμάνες, τέλος πάντων, μου λέει «δώσε μου λίγο χρόνο» και μου στέλνει μετά από κάποια ώρα τη μάσκα αυτή! Την οποία έχει σχεδιάσει ένας τύπος, Έλληνας στην Αγγλία ο οποίος φτιάχνει αυτές τις μάσκες, πουλάει το σχέδιο και μετά είναι χαρτοκοπτική. Σου δίνει οδηγίες πώς να το κάνεις. Κάτσαμε με τη Μαρίζα να τη φτιάξουμε και μας πήρε κάνα τρίωρο. Ήταν φανταστικό!
Συνεχίζεις μετά την αποκάλυψη να εμφανίζεσαι με τη μάσκα ή να υπάρχει κάπου στη σκηνή;
Τη χρησιμοποίησα λίγο στο βίντεο που έκανα, πετάγεται στο τέλος. Αν βολεύει το venue, το live όπως είναι στημένο να τη φορέσω, θα τη φορέσω. Θα δω. Ακόμα και τώρα που οι φίλοι ξέρουν ποιος είμαι και πάλι το να είμαι με τη μάσκα on stage για κάποιον που δεν ξέρει είναι ψαρωτικό, νομίζω ότι έχει πλάκα.
Δίνει μια άλλη αίσθηση.
Είναι μια περσόνα ο Resonoot.
Πώς δημιουργήθηκε λοιπόν, αυτή η περσόνα;
Ήθελα να κάνω πειραματικό spoken word χρόνια τώρα, απλά υπήρχαν άλλα πράγματα στη μέση, άλλα projects. Αυτό που μου αρέσει και μου λείπει τώρα είναι η διάδραση με άλλα άτομα. Μ' αρέσει πολύ να παίζω μουσική με άλλους, οπότε πάντα με τραβούσε η δημιουργία μπάντας. Αλλά επειδή πέρασα από πολλές μπάντες, έφτασα σε ένα σημείο που είπα να κάνω κάτι μόνος μου, να κάνω κάτι που είναι δικό μου, το ελέγχω εγώ κι όπου θέλει ας πάει. Οπότε κυρίως αυτή η ανάγκη έπρεπε να καλυφθεί εκεί, παράλληλα υπήρχε και η ιδέα από παλιά. Την είχα όταν διαλύθηκαν οι Travel Mind Syndrome, μία μπάντα που έπαιζα χρόνια και τότε σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω ώστε να κάνω μουσική μόνος μου, αλλά να έχει στίχο, χωρίς να έχει τραγούδι. Το spoken word. Και τώρα κάπως κούμπωσαν όλα αυτά.
Δεν είναι απλά κάποιοι στίχοι που τους μιλάς πάνω σε μουσική. Αν τους απομονώσεις, τους διαβάζεις άνετα σε μία ποιητική συλλογή. Έχεις ασχοληθεί με κάτι παρόμοιο, γράφεις χρόνια; Μην μου πεις ότι δεν έχεις ξαναγράψει ποτέ!
Αυτό θα σου πω και αυτή είναι η αλήθεια. Εντάξει έχω διαβάσει το μέρος που μου αναλογεί. (γέλια)
Και ποίηση και λογοτεχνία, αλλά δεν είναι ότι το είχα ποτέ τρέλα. Είχα έναν συγκάτοικο παλιά που έγραφε και μάλιστα σε δική του γλώσσα και μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον. Ήμασταν 19 χρονών τότε. Κι άρχισα κι εγώ να γράφω κάτι άλλο δικό μου. Αυτά τα τετράδια τα ανακάλυψα πρόσφατα και μου μπήκε η ιδέα να κάνω έναν δίσκο με αυτά, αλλά δεν με εκφράζει τώρα. Βλέπω τον Διονύση των 20 χρονών και τι τον προβλημάτιζε τότε.
Μπορεί να χρησιμοποιηθούν κάποια στιγμή.
Ναι, ναι, κάποια έχουν πλάκα! Αλλά όχι δεν έγραφα και τώρα βλέπω την εξέλιξη από το πρώτο EP (Χρόνος), εδώ είναι πιο μεστός ο λόγος και η γραφή, την έχω προσέξει πολύ περισσότερο.
Δημιουργείται ένα ρεύμα τώρα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, που έχει ενδιαφέρον, με "ξενόφερτη" μουσική και ελληνικό στίχο. Ήταν ένα κίνητρο για σένα να το κάνεις στα ελληνικά ή απλά στα ελληνικά σού ήταν πιο εύκολο να εκφραστείς;
Όσες φορές έχω προσπαθήσει να γράψω τραγούδι στα ελληνικά δεν μπορώ, γιατί δεν ακούω ελληνικό τραγούδι γενικά. Αλλά το spoken δεν μπορούσα να το κάνω σε άλλη γλώσσα, ούτε να το συντάξω, ούτε να το εκφέρω τόσο καλά.
Στο πρώτο EP τον Χρόνο, μεσολάβησε το Days In The Sun που είναι instrumental, και τις Μικρές Ιστορίες σε ταλανίζουν υπαρξιακά ζητήματα. Είναι και λίγο σαν συνέχεια οι Μικρές Ιστορίες;
Κι εγώ έτσι το νιώθω. Το Days In The Sun ήταν κάτι σαν παρένθεση, επειδή όλα αυτά έγιναν μέσα στην περίοδο της πανδημίας που είχαμε τις καραντίνες, είχα ήδη ξεκινήσει τα κομμάτια των Μικρών Ιστοριών, αλλά κάπου άρχισα να πειραματίζομαι. Είχα ένα concept να κάνω μουσική μόνο με hardware χωρίς να χρησιμοποιήσω software. Κι αυτό είναι το Days in the sun. Όλη η παραγωγή, εκτός από τη μίξη φυσικά, όλοι οι ήχοι, τα beats είναι από hardware που έτυχε να έχω εκείνη την περίοδο και δεν το ξεκίνησα καθόλου με το σκεπτικό να το κυκλοφορήσω. Αφού βγήκαν μερικές ιδέες, τότε είπα να το κάνω ένα EP. Έτυχε να βοηθώ τον Γιώργο (Cayetano) σε μία μετακόμιση και πάνω στην κουβέντα προέκυψε να το κυκλοφορήσω στη High Hop Records. Έγινε τόσο οργανικά, αλλά ήταν σαν παρένθεση όσο έγραφα τις Μικρές Ιστορίες.
Και τα εξώφυλλα έχουν πολύ ενδιαφέρον! Το Days In The Sun έχει το στυλ του ηλεκτρονικού, ακόμα και στο γραφιστκό. Τα άλλα δύο όμως, Χρόνος και Μικρές Ιστορίες, έχουν κάτι πολύ νοσταλγικό, βγάζουν μια αθωότητα.
Στέλνω στη Μαρίζα (Καψαμπέλη) και της λέω «σκέφτομαι να κάνω αυτό εξώφυλλο, ψήνεσαι να μου στείλεις μια φωτογραφία από γεμιστά;». Και μου λέει «δεν θα το πιστέψεις, πηγαίνω τώρα σε οικογενειακό τραπέζι και έχει γεμιστά!» (γέλια) Και ο γραφίστας που κάνουμε τις δουλειές είναι ο Γιάννης ο Κοντανδρεόπουλος, ο οποίος τρελαίνεται για τέτοια και κάναμε το εξής: αν μεγεθύνεις πολύ, βλέπεις διάσπαρτους χρόνους ψησίματος!
Και στις Μικρές Ιστορίες είμαι εγώ στη Δ' Δημοτικού. Η αλήθεια είναι ότι είμαι νοσταλγικός, αλλά όλα αυτά δεν γίνονται συνειδητά.
Η σειρά των κομματιών στις Μικρές Ιστορίες πώς προέκυψε; Ήθελες να έχουν μια συνέχεια;
Όχι τόσο στιχουργικά. Πρόσεξα να έχει μουσική ροή, να μην βαρεθεί κάποιος, να του κρατήσει το ενδιαφέρον, γιατί έχει και δύσκολα κομμάτια μέσα όπως το Καμία Ευθύνη. Και το Εντολές και Κανόνες είναι ιδιαίτερο κομμάτι γιατί έχει πρόζα.
Σχολιάζεις και σε κοινωνικό επίπεδο, όπως στον Χειμώνα με τον στίχο «Τα βασικά γίνονται πολυτέλεια, αλλά η πολυτέλεια δεν έγινε σε καμία περίπτωση βασική.»
Εδώ ειρωνεύομαι αυτό που λένε πολλοί νεοφιλελεύθεροι ότι στο σύστημα αν είσαι άξιος προχωράς. Είναι μια ουτοπία, γιατί δεν είναι ευκαιρίες αυτές. Είναι ένα ψέμα επί του πρακτέου. Ειρωνεύομαι την άποψη ότι πριν 50 χρόνια πέθαινες στα 65 και δεν είχες ένα αυτοκινητάκι. Τώρα μια μικρομεσαία οικογένεια θα έχει κι ένα αυτοκίνητο και μια τηλεόραση και, και, και. Ε και «κάποτε κυνηγούσες ξυπόλυτος. Αν δεν είναι αυτό πρόοδος τότε τι;!».
Έτσι όπως ερχόμουν σκεφτόμουν τις ειδήσεις που διάβασα τις τρεις τελευταίες ημέρες και λέω άραγε πόσα EP θα έχεις γράψεις μόνο από τις ειδήσεις αυτών των ημερών;!
Όποιος θέλει να πιαστεί με αυτήν τη θεματολογία, υπάρχει πάρα πολύ υλικό να ασχοληθεί. Επειδή γράφω νέο υλικό τώρα, το σκεφτόμουν αλλά είναι λίγο ψυχοφθόρο εν τέλει όταν θες να αποτυπώσεις κάπως πιο "ποιητικά" αυτά που συμβαίνουν π.χ. το θέμα με τις γυναικοκτονίες, με τους βιασμούς, με τη Χρυσή Αυγή, οτιδήποτε, επειδή πρέπει να το μελετάς και να το σκέφτεσαι. Τελειώνει αυτό που γράφω και αισθάνομαι βαρύς. Αλλά είναι ο τρόπος μου να τα πω και να προκαλέσω και μία συζήτηση, καλή ώρα. Και θεωρώ ότι ζούμε σε μια εποχή που μ' αρέσει όταν βλέπω καλλιτέχνες να παίρνουν θέση, ειδικά αν έχουν και μεγάλο βήμα. Είναι υποχρέωσή μας πια.
Σ' αρέσει ο καλλιτέχνης να παίρνει θέση μέσω του έργου του;
Και μέσω του έργου του, αλλά και κανονικά αν ερωτηθεί. Είναι ωραίο να παίρνει θέση, ειδικά εδώ στην Ελλάδα που υπάρχει και τεράστιο πρόβλημα με τον Τύπο, κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ενημερωθούν σωστά. Και το να ακούσουν από κάποια πηγή άσχετη του Τύπου, από έναν καλλιτέχνη ένα θέμα που δεν θα έβγαινε αλλιώς, μπορεί να τους κινητοποιήσει/προβληματίσει να το ψάξουν. Βλέπω ότι οι μεγαλύτερες γενιές αυτά που ακούν και μαθαίνουν είναι μονομερή. Γι' αυτό λέω ότι πρέπει να μιλάμε γιατί ενδεχομένως να ενημερωθούν και κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν άλλο τρόπο, γιατί θαυμάζουν τον τάδε καλλιτέχνη και ο τάδε καλλιτέχνης κάποια στιγμή το πέταξε ή πήρε συγκεκριμένη θέση για κάτι το οποίο ενδεχομένως δεν έχουν ακούσει ποτέ π.χ. για το τι συμβαίνει στο Αιγαίο. Είναι κάτι το οποίο δεν ακούγεται πουθενά.
Θεωρείς ότι θα έπρεπε να επηρεάζεται η αξία του καλλιτεχνικού έργου από τις απόψεις του καλλιτέχνη; Που μπορεί το έργο εντελώς αποκομμένο από τις απόψεις του δημιουργού του, να είναι κάτι το εξαιρετικό.
Όταν κάποιος παίρνει θέση και ο λόγος του είναι κακός, είναι ρατσιστικός, είναι μισανθρωπικός, δεν μπορώ να το ξεχωρίσω. Το βάζω σε έναν κουβά και στεναχωριέμαι γιατί μπορεί να τον θαυμάζω σαν καλλιτέχνη, αλλά δεν μπορώ να στηρίξω έναν τέτοιο άνθρωπο γιατί παίρνει βήμα και λέει αυτά που λέει. Με ξεπερνάει σαν σκέψη. Όταν βλέπεις ότι ένας άνθρωπος που έχεις θαυμάσει, αυτά που κάνει κι αυτά που λέει είναι τόσο διαφορετικά, με μπερδεύει, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Είπες ότι γράφεις καινούργιο υλικό.
Ναι γράφω πολύ χαλαρά. Πάλι θα ασχολείται με τα κοινωνικά θέματα που με ταλανίζουν, αλλά λέω να μην είναι τόσο βαρύ, όσο οι Μικρές Ιστορίες. Και μουσικά. Και μιας και κάνω τις παραγωγές μόνος μου μού αρέσει να πειραματίζομαι, να μην ξανακάνω πάλι περίπου το ίδιο. Σκέφτομαι να είναι λίγο πιο κιθαριστικό. Αυτά είναι σαν πρώτες σκέψεις.
Το Εντολές και Κανόνες είναι το πιο ιδιαίτερο κομμάτι σε μορφή στον δίσκο. Το άκουσα και σαν θεατρικό κείμενο κι έχει και το rap κομμάτι. Σκέφτεσαι να επεκτείνεις το γράψιμό σου και σε άλλα ύφη;
Δεν το έχω σκεφτεί. Πιο πολύ σκέφτομαι μήπως εντάξω περισσότερο hip hop, με συνεργασίες. Παρακολουθώ και τον Βαγγέλη (ΚΑΠΙΟΣ) που έστεισε το κομμάτι, οπότε κι εγώ μαθαίνω γιατί δεν ήμουν ποτέ hip hop artist. Αλλά είναι κάτι το οποίο έχει ένα challenge και μπορεί να το δοκιμάσω λίγο.
Τι θα δούμε σε επόμενα live, μπορεί να είναι σε στυλ performance;
Το έχω σκεφτεί πολύ, θα ήθελα. Επίσης σκέφτομαι να δοκιμάσω να αλλάξω και λίγο τα κομμάτια στο live, μήπως το κάνω πιο οργανικό και να υπάρχει μια παραλλαγή. Δεν έχω καταλήξει, αλλά σκέφτομαι μήπως γίνονται και ψιλοτρέλες.
Μην μας τα πεις και όλα, άσε να είναι έκπληξη! (γέλια)
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις για τον δίσκο και δεν το έχουμε αναφέρει μέχρι στιγμής;
Θα ήθελα να αποκαλύψω για όσους δεν έχουν καταλάβει τι πραγματεύεται το Καμία Ευθύνη. Το οποίο είναι ένα περίεργο κομμάτι. Έσκασε η υπόθεση με τον Λιγνάδη και κανείς δεν έπαιρνε ευθύνη για το πώς βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος εκεί, τόσα χρόνια και κανείς δεν ήξερε τίποτα. Οι περισσότεροι στίχοι είναι δηλώσεις που έχουν ειπωθεί σε συνεντεύξεις. Είχα βγει έξω από τα ρούχα μου με τη δήλωση «καλά αυτά τα παιδιά δεν είχαν γονείς;». Υπάρχει ένα κομμάτι στον δίσκο αφιερωμένο σε αυτήν την υπόθεση γιατί είχα εκνευριστεί τόσο πολύ με το σκεπτικό ότι είμαστε οκ να ζούμε σε μια κοινωνία που θα στέλνω το παιδί μου στο σχολείο και θα πρέπει στο πίσω μέρος του μυαλού μου να λέω ότι αυτός μπορεί να είναι και βιαστής; Κι αυτό εσύ να το νομιποποιείς λέγοντας αυτή τη δήλωση; Με νοιάζει να ξέρω ότι το παιδί μου πηγαίνει σχολείο και είναι ασφαλές. Τέλος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε από εκεί και πέρα. Και εν τέλει αυτό που φωτογραφίζεις είναι μια κοινωνία ζούγκλα.
Θα το συνδέσω και με τον δίσκο που μπορεί να πραγματεύεται όλα αυτά, που μπορεί να είναι λίγο δυσάρεστα, αλλά όμως πολύ συχνά λέει μέσα για την αγάπη. Και ουσιαστικά αυτό που νιώθω εγώ βλέποντας αυτές τις δηλώσεις και τον τρόπο που μιλάνε αυτά τα άτομα είναι ότι έχουν χάσει αυτό το συναίσθημα. Έχουν πολύ μίσος μέσα τους, πολύ μισανθρωπισμό και πλέον μάχονται για πράγματα τα οποία δεν είναι ωφέλιμα. έχουν ένα τεράστιο εγώ. Το μυαλό τους και η καρδιά τους έχει καταστραφεί.
Πράγματι όλος ο δίσκος χαρακτηρίζεται από την αγάπη, αν και γλυκόπικρος. Έχεις έναν στίχο στο Ντουλάπι που λέει «Τον κόσμο θαρρώ πως θα σώσω. Μόνος μπορώ; Λέω πως όχι. Γι' αυτό το χέρι απλώνω».
Αυτός είναι ένας ήρωας ο οποίος ουσιαστικά έχει δώσει μάχη να δείξει ποιος είναι πραγματικά, μεγαλωμένος ή ζώντας σε ένα πλαίσιο πολύ στενό, πολύ κλειστό. Και στην αρχή λέει «έσπασα το κορμί μου σε δυο κομμάτια για να γίνω αυτό που θες» εννοώντας ότι για να μπω σε αυτό που εσείς θεωρείτε κανονικό εγώ ζορίζομαι. Και παρ΄όλα αυτά λέει έλα, παρόλο που μου κάνεις τη ζωή δύσκολη, πάμε, αν ξεκολλήσεις από αυτό έχουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο.
Σκέφτεσαι σε κάθε κομμάτι έναν ήρωα ή προκύπτει στη συνέχεια;
Μάλλον προκύπτει λίγο, ναι. Ο τρόπος που γράφω που είναι σαν β' πρόσωπο, προκύπτει. Κάποιος παίρνει τον ρόλο. Με έχουν επηρεάσει κάποιες ιστορίες κάποιων ατόμων, αλλά είναι πιο πολύ μια γενική αίσθηση. Δεν είναι η ιστορία ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, είναι μια ιστορία που λίγο πολύ έχει πτυχές που μπορείς να τις βρεις σε διάφορες καταστάσεις. Θα μπορούσε αυτός ο ήρωας να είναι ένα gay άτομο που δεν έχει κάνει coming out, θα μπορούσε να είναι ένας πιο "ρέμπελος", ανοιχτός άνθρωπος που όμως μεγαλώνει σε ένα πιο κλειστό, θεοφοβούμενο περιβάλλον.
Για το τέλος θα σε ρωτήσω τι έκανες στο Primavera με τον Theodore.
Παίζω κιθάρα στην μπάντα του Θοδωρή και είχε κλείσει από πρόπερσι, αλλά λόγω covid έγινε τώρα. Είναι το Primavera Sound και το Primavera Pro που είναι τα showcases και το συνέδριο. Υπήρχε και stage μέσα στο Sound, το Night Pro. Κάναμε 3 lives. Ένα στο Night Pro και 2 στο συνέδριο, 3,7 και 9 Ιουνίου. Πολλή ωραία εμπειρία, πολύς κόσμος και πολύ professional διοργάνωση. Έκαναν και το εξής ωραίο: όταν έπαιρνες μπίρα σου έδιναν ένα πλαστικό ποτήρι το οποίο είχε πάνω το line up από διάφορες χρονιές και μπορούσες να το επαναχρησιμοποιήσεις, αλλά αν έβρισκες όλα τα ποτήρια με τα line ups από την αρχή της διοργάνωσης, θα σου έκαναν ένα εισιτήριο δώρο!
Κάπου εδώ η ηχογράφηση έκλεισε κι εμείς συνεχίσαμε να λέμε για φεστιβάλ και ιστορίες μέχρι την επόμενη συνάντηση.
Ο Διονύσης Μόρφης έχει υπάρξει μέλος των Travel Mind Syndrome, Afformance, Foam, έχει συνεργαστεί με Tango With Lions, Rsn, Lia Hide, Cayetano, Theodore, Eliot κ.α.
Βρείτε τον Resonoot:
~ Δελτίο Τύπου ~
Το "Μικρές Ιστορίες" είναι η τρίτη προσωπική δουλειά του Resonoot (Διονύσης Μόρφης) και η δεύτερη του που κυκλοφορεί μέσω της High Hop Records. Προηγήθηκε το EP "Days In The Sun" το 2021.
Μέσα στα 10 κομμάτια του δίσκου, o Resonoot παρατηρεί, αποτυπώνει και εκθέτει με τον δικό του τρόπο αγωνίες, προβληματισμούς, αρνητικά και θετικά συναισθήματα χρησιμοποιώντας spoken word, πρόζα και κάποιες φορές τραγούδι.
Στην μουσική του μπορεί κανείς να διακρίνει πολλά στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής απο shoegaze μέχρι Hip Hop και Noise, όλα δημιουργώντας ένα κράμα, μια βάση πάνω στην οποία τοποθετούνται οι "Μικρές Ιστορίες".
Στον συγκεκριμένο δίσκο συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως η Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions) στο κομμάτι "Μη Φοβάσαι", με τους Θανάση Τσαλταμπάση, Αγοραστή Αρβανίτη και ΚΑΠΙΟΣ στο "Εντολές και Κανόνες" καθώς και τον τρομπετίστα Πέτρο Κασιμάτη (Προφίλ) στο κομμάτι "Καμία Ευθύνη".
Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου έγινε απο τον Γιάννη Κοντανδρεόπουλο (Semitone Labs) και οι φωτογραφίες ανήκουν στην Μαρίζα Καψαμπέλη. Η σκηνοθεσία του βίντεο, είναι του Γιώργου Σακελλαρίου και τα σκίτσα της εικαστικού Λίλα Μπελιβανάκη.
